Vrijdag 19 juli is een drukke dag in A Coruña. We zien een mogelijkheid om morgen al meteen door te varen naar Frankrijk. De definitieve beslissing stellen we uit tot de avond, maar we moeten wel zorgen dat alle voorbereidingen getroffen zijn. Dus het gebruikelijke rijtje activiteiten vinden weer plaats: Diesel aanvullen, Boodschappen doen, Camping Gaz Fles omruilen, Maaltijden voorkoken. Poeh, het is al 18:00 uur en ik heb nog niets gezien van het centrum van A Coruña. En dat, terwijl het zo’n leuke stad is! We besluiten tot een wijntje op het terras in het centrum. Wie weet wel het afscheidsdrankje van Spanje? Als we naar het centrum wandelen, zien we in de andere haven de Zweed liggen, die we eerder ontmoet hebben in de Spaanse Ria’s. Hij is net gearriveerd! Fijn om te horen dat alles goed is gegaan; solozeilen blijft natuurlijk altijd riskant. Zijn vrouw vliegt op zondag naar A Coruña, dus zijn bestaan als solozeiler komt ook tot een einde. Ze gaan samen verder naar Gijon, aan de Noordkust van Spanje en dan oversteken naar La Rochelle. Hij gaat nu als een malle aan de gang om de boot netjes te maken en wij gaan dat wijntje drinken.

Zaterdag besluiten we om te vertrekken. We weten nog steeds niet zeker de wind ons goed gezind gaat zijn, maar we willen in ieder geval weg. Hoe leuk A Coruña ook is, in de haven lig je altijd wat te wiebelen en dat willen we ook geen dagen aan een stuk. Wiebelen doen we al genoeg op zee! Op tijd gaan de lijntjes los en beginnen we vol goede moed aan deze mogelijk 3 etmalen lange tocht naar Frankrijk. We zijn net buiten de haven als we de deining weer tegen komen, maar ook de wind die precies goed is voor ons. We zeilen dus geweldig en vliegen vooruit. Eric glimt en trekt nog eens aan wat touwtjes…. Zo moet het zijn! Na 2 uur is de pret op. Wind weg, golven blijven. We worden weer helemaal door elkaar geschud. Dat gaat hem niet worden voor 3 etmalen. We besluiten dan ook de ambitie voor vandaag bij te stellen: Ria Viveiro. Dit is toch een flinke dagtocht en de mijlen die we maken, kunnen we bij ons volgende vertrek naar Frankrijk van de afstand aftrekken. We maken ze dus niet voor niets! Maar we moeten ze wel echt verdienen. Gelukkig kunnen we het laatste stuk de zeilen weer hijsen waardoor het meteen fijner wordt aan boord. Net voor 20:00 uur schuiven we de haven binnen en krijgen een heel fijn, niet wiebelend plekje.

Cabo Ortegal

Als we wakker worden is het heel somber weer en een weergat om over te steken naar Frankrijk zit er voorlopig even niet in. Omdat ik weer een mooie korting heb bedongen bij de haven, heeft Eric er geen enkel probleem mee om nog een nachtje te blijven. Even lekker luieren. De volgende dag verandert er weinig in alle opzichten. We doen boodschappen en borrelen supergezellig met de Nederlanders aan de andere kant van de steiger en een locale Spanjaard die nog leuke tips voor ons heeft.

Omdat Frankrijk er voorlopig niet in zit, hebben we uitgezocht wat we kunnen doen om toch de voortgang er een beetje in te houden. We hebben uitgezocht dat als we ons langzaamaan richting Gijon bewegen, dat we deze mijlen (gedeeltelijk) weer van onze mijlen naar Frankrijk kunnen aftrekken en deze reis dus korter wordt. Kijk, da’s niet onaantrekkelijk: in plaats van 3 etmalen op de toch wat onbestendige Golf van Biskaje, maar 2 etmalen. Bovendien zien we dan weer wat van Spanje. Dinsdag hebben we geen harde wind tegen, maar een klein beetje in de rug dus vertrekken we voor onze eerste etappe. We gaan naar Ribadeo, een plaatsje dat alom wordt geprezen door de mensen die het kunnen weten. Op de weg er naar toe staat de motor te pruttelen, want van weinig wind in de rug heb je geen last, maar ook geen profijt. Wel lijken wij ineens een bordje Über op de boot te hebben; en dan voor vliegen. Bah, wat veel! Eric gaat ze met de elektrische vliegenmepper te lijf en ik met een ouderwetse. Beide geven het gewenste resultaat, maar ze blijven komen! We laten een heel spoor dode vliegen na maar komen dan aan bij Ribadeo. We maken een mooie stadswandeling en als we terugkomen merken we hoe we liggen schudden en trekken in de haven. Maar daar betaalt Eric geen havengeld voor! Hij gaat op pad en verrast me met een nieuw plekje in de haven. We mogen naar de ligplaatsen die eigenlijk voor boten groter dan 12 meter zijn. Dat is 50 meter varen, maar wat een verschil! Ik ben helemaal blij en Eric heeft een dikke zoen verdiend!

Ribadeo

Er komt wat hardere wind aan in de voorspellingen, dus ik wil graag uiterlijk donderdagmiddag in Gijon zijn. Dan hebben we dus nog tijd voor 1 tussenstop als we vandaag verder gaan. En dat doen we dan. Als we losgooien, gebruikt Eric even de boegschroef (een schroef voorin de boot, om de voorkant een beetje naar links of rechts te kunnen sturen als die door de wind wordt weggeblazen). We horen het allebei meteen: dat klinkt niet goed! Om er zeker van te zijn, raakt Eric nog eens vlug de boegschroef aan en dan is het geluid weer als vanouds. Heel vreemd. Ik kijk in het water, langs de boot en zie een flinke krab in wel 20 stukjes drijven. Dan is 1 en 1 natuurlijk 2 en heet de boegschroef voortaan de Krabbenkraker!

Het ritje van vandaag is ook weer van hetzelfde: klotsen met af en toe wat motorzeilen. Gelukkig maakt de eindbestemming alles goed. We hebben een tip van een local gekregen om San Esteban aan te doen. Je moet hier heel rustig een rivier op varen, want het kan flink ondiep zijn en dan aanmeren aan de oude kade waar de steenkoolschepen vroeger hun vracht kwamen ophalen. Een heel avontuur, maar we hebben goede uitleg gekregen, dus dat wordt ons eindbestemming voor vandaag. De rivier blijkt totaal geen probleem, hoewel de Sunrise wel veel bekijks heeft. Er komen hier niet heel veel grotere zeilschepen. En terwijl de Sunrise glimt, bekijken wij de kademuur eens. Hoe gaat dat werken? Maar de hulp staat al klaar: een Duitser die al een plekje gevonden heeft legt ons uit wat en hoe. En dan liggen we ook snel vastgemaakt en klaar voor een kleine stadswandeling. Het is maar een klein stadje, maar heel charmant!

San Esteban, met de mast van de Sunrise ernaast

Donderdagmiddag wil ik in Gijon zijn, dus vanochtend moeten we op pad voor het laatste stuk. We moeten een heuse kaap om, maar de windvoorspelling  zegt dat dit makkelijk moet kunnen. Uiteindelijk zien we helemaal niets van de kaap, want we zitten echt vet in de mist. Mist is geen wind en ook de golven zijn weg, dus eigenlijk gaan we wel heel rustig. Terwijl wij ons inpakken in onze zeiljas, zeilbroek, schoenen en een muts, krijgen we appjes over 40 graden in Nederland. Hoe vreemd is dat?

Uitzicht bij Cabo Peñas

Wij komen rond de lunch aan bij de marina Yates in Gijon. In 2016 hebben we in de stadshaven van Gijon gelegen, dus deze keer wil ik graag de andere haven eens proberen. We worden echt supervriendelijk onthaald, krijgen een supergrote plek, er blijkt een gratis wasmachine te zijn (mijn Hollandse hartje gaat er sneller van kloppen) en de prijs is de helft van die van de andere marina (Eric’s Hollandse hartje gaat er sneller van kloppen). Als we dan op pad gaan om een brood te halen voor de lunch en we zien het Menu del Dia van het havenrestaurant, gaan we daar voor. Ook dit is uit de kunst. We krijgen een voorafje, eerste gang, tweede gang en keuze uit 7 toetjes (3-chocoladetaart – daar gaat mijn hartje weer). En niks glaasje wijn bij het eten, gewoon de fles op tafel. Ik hoef jullie niet uit te leggen dat er, naast het wasje, niks meer uit onze handen gekomen is die dag.

Enige teleurstelling is de douche. Ik ga als eerste, maar er kan geen enkele douchedeur op slot. Er is geen aparte dames en heren afdeling, dus dat vind ik wel een dingetje. Uiteindelijk vind ik er 1 die op slot kan. Blijkt die geen douchekop te hebben, er komt gewoon een straal water uit een pijpje uit de muur. Vooruit, effe doorzetten Fem! De douche is al niet heel schoon, maar als ik net onder de douche sta en dus de kraan heel even laat lopen, loopt het water niet weg, maar komt alle viezigheid dus omhoog. Dat is de druppel, ik ben er weg van. Als ik teleurgesteld terug kom, herinnert Eric mij eraan dat de havenmeester heeft gevraagd om te melden als er iets niet goed was met het sanitair. Maar hij had het meer over te weinig toiletpapier… Eric is echter los en typt een whats-app berichtje. En geloof het of niet: de volgende ochtend om 11:00 uur zijn, ik herinner je er aan: we zijn in Spanje, alle douchedeuren gerepareerd, alle douchekoppen vervangen, de putjes ontstopt en schoongemaakt. Dit hebben we nog nooit meegemaakt! De dagen erop heb ik dus een superdouche!

Laboral in Gijon

De weersvoorspellingen laten zien dat we voorlopig nog even in Gijon zullen blijven. Nadeel van de Golf van Biskaje is dat je ook last hebt van weersomstandigheden helemaal op de Atlantische Oceaan. Vrijdag bijvoorbeeld, kunnen we niet vertrekken. De wind is eigenlijk best prima, maar door een dikke storm honderden kilometers weg, krijgen we wel golven van 5-6 meter in Biskaje. We hebben het goed naar onze zin en nog veel te doen, dus het is niet erg.

Zaterdag fietsen we een stukje naar de oude stad. Natuurlijk gaan we even spieken in de marina daar. En warempel, daar ligt onze Zweed Tommy! Nou, dat is toevallig. We gaan even hallo zeggen en ons voorstellen aan zijn vrouw Birgitta. Hij vertelt dat ze morgen gaan vertrekken, wij zeggen dat we dat ook op het oog hadden, maar toch besloten hebben om te blijven. Nu wil Birgitta ook blijven…. Oeps! Zij hebben nog een leuk gesprek te gaan, maar beloven dat ALS ze in Gijon blijven, dat ze ook naar de andere haven komen. En de volgende dag zien we ze binnenkomen. Als eerste delen ze aan ons mee dat ze met ons gaan oversteken. Of we nu willen of niet. We zijn hem natuurlijk wel wat verschuldigd (nu hij langer moet wachten omdat zijn vrouw niet meer wil oversteken), dus kunnen we geen “nee” zeggen. Bovendien is het supergezellig! We borrelen de komende dagen wat af. Daarnaast fietsen wij Gijon door en drinken de locale drank: Sidra. Je moet telkens een beetje in je glas schenken, van grote hoogte (hier zijn wedstrijden in) en dan meteen opdrinken. We vinden het een beetje naar kaas smaken, maar toch is het niet heel verkeerd. Je krijgt al een fles (0.7l) met 2 glazen voor EUR 2,90, dus dat is zeker geen reden om het niet te proberen als je eens in de buurt bent.

Inschenken Sidra in Gijon, knoeien mag!

Inmiddels komen er meer boten de haven binnen. Maandag wordt er een flinke storm voorspeld en veel mensen willen een veilig plekje. En terwijl het dan in de haven “maar” 35 knopen (windkracht 8) waait, zitten wij met de Zweden en Duitsers in het havenrestaurant voor het Menu vd Dag.

Dinsdag is er belangrijk overleg met de Zweden: gaan we woensdag oversteken? Zij hebben besloten ook richting Vannes te gaan, net als wij, dus dat samen oversteken gaan we echt doen. Alle weermodellen worden langs elkaar gelegd en de knoop wordt doorgehakt: woensdag wordt de dag. Dinsdag gaan we dus aan de bak om alles klaar te hebben. Helaas wordt het juist dinsdag een heel onrustige nacht in de marina. Heel veel vissersbootjes varen af en aan, zij zien natuurlijk ook dat het een mooie dag gaat worden en staan vroeg op voor de grootste vis. Wij hebben dus erg slecht geslapen als we om 7:30 uur de lijnen losgooien. Maar allé, we gaan er voor.

De golven zijn echt nog enorm hoog als we buiten de haven zijn. We schatten ze de grootste op 3 meter. Maar de richting en lengte zijn prima, dus we zetten verder door. En na enkele uren zijn ze al een stuk kleiner. Zeilen en motorzeilen wisselen elkaar af en we zien zelfs walvissen! We merken wel dat de Zweedse boot echt veel sneller is dan wij. Ze zijn een stukje langer en hebben veel meer zeiloppervlakte. We geven dan ook aan via de marifoon dat we het best begrijpen als ze doorwillen. Maar dat antwoord komt heel snel en ferm: “We stay with you”. En hoewel we flink wat langere tochten, gewoon alleen hebben gemaakt, is het wel heel leuk om een andere boot in de buurt te hebben. Af en toe even kletsen via de marifoon, even zwaaien en gewoon een bekend lichtje in het donker.

En weg is de boot van de Zweden….. verdwenen achter een golf (dit was alweer een lagere)

De tweede middag, midden op zee, zien we ineens een grote, grijze muur van wolken voor ons. Dat ziet er niet goed uit, zoals de Zweed zegt: “I see bad weather”. We maken ons en de Sunrise helemaal klaar voor een hele flinke bui met veel wind. Maar tegen de tijd dat we op de plaats des onheils zijn, is alles al weggetrokken en krijgen we alleen een heel klein beetje miezer. Opgelucht maken we ons klaar voor de nacht. Het zou vannacht iets harder gaan waaien. Zeker niets gevaarlijks, maar zoveel dat ik me er wat zorgen om kan maken en Eric zich er op verheugd. En ja hoor, om 21:00 uur komt de beloofde wind. Eric glimt van oor tot oor en uiteindelijk is het ook voor mij wel prima. Maar niet als ik alleen wacht moet houden, dan wil ik dat het zeil een beetje ingehaald wordt. We besluiten dan ook ons wachtschema om te draaien. Eric begint, met een beetje een langere wacht en dan neem ik het over als de wind weer iets gaat minderen (dat is ook voorspeld).  Zo gezegd zo gedaan. Eric is echt superblij en als de wind dan meer mijn sterkte is, ben ik ook blij. En we gaan als de brandweer! Uiteindelijk zijn we vroeg in de ochtend bij Belle Ile. We hebben echter een haven op het vaste land op het oog, omdat je daar altijd naar binnen kan onafhankelijk van de eb of vloed. Nog 3 uurtjes extra en ruim voor de lunch liggen we, na 50 uur op zee, vast. Hoewel we minder hebben kunnen zeilen dan gehoopt, is het toch een goede overtocht geworden. Dat zijn de Zweden helemaal met ons eens!

Onze Top-Zweden, Tommy & Birgitta

In dit gebied blijven we ook even rondkijken, tot we voor de bruiloft van (schoon)broertje naar Nederland gaan. Daarna hebben we dan nog mooi een ruime tijd om het laatste stukje te voltooien!