10. Van Viveiro naar Vilagarcia – Ria Arousa

We blijven een extra dagje in Viveiro. Er wordt niet zo’n mooi weer voorspeld en we willen natuurlijk ook even rondneuzen in Viveiro. Er is een klein gedeelte “oude stad”, dus met een klein uurtje zijn we een heel eind. Ook hebben ze een van de smalste straatjes van Spanje op het programma staan. Dat is natuurlijk even zoeken, maar het blijkt meer een trap te zijn dan een straatje. In de middag ontdekken we een Super-Chino; zeg maar een enorme Action. Wat een rommel, maar ja, ook hier ga je niet met lege handen naar buiten.

Op 24 juni wordt er nog steeds miezerig weer voorspeld, maar nu willen we toch wel door. Een vers brood wordt gehaald en meteen daarna zetten we koers naar La Coruña. Onverwacht staat er een prima wind en kunnen we het hele stuk zeilen. Heel fijn omdat we de afgelopen dagen veel op de motor hebben moeten varen. La Coruña is, voor de niet-zeilers onder ons, een bekende zeilplaats. Hier komen de zeilers die de Golf van Biskaje hebben bedwongen samen. Velen van hen zullen vanuit hier redelijk samen opvaren naar de Canarische Eilanden om vandaar de Atlantische Oceaan over te steken. Wij hebben van deze plek dan ook een erg romantisch beeld.

We komen rond 18:30 uur aan en moeten dan kiezen uit 2 havens. De ene haven is de “echte” haven, de haven van de YachtClub. Daarnaast is er een nieuwe haven gebouwd. We hebben gelezen dat het in de “echte” haven flink kan deinen, dan ligt je boot de trekken en duwen aan de touwen. Niet echt fijn slapen. Daarom kiezen wij voor onze nachtrust en daarbij ook voor de nieuwe haven. En dat bevalt prima! Als we eenmaal goed vastliggen en gegeten hebben, lopen we nog even de stad in. Hier komen we bij de “echte” haven en zien inderdaad de schepen flink schudden.

La Coruña blijkt dus ook een echte stad te zijn. Eric en ik hadden een idee van een knus dorp, maar hier is het alles behalve dat. Zeker mooie gebouwen en pleinen en een leuke sfeer, maar wij zijn dus toch een illusie armer.

Er worden veel evenementen georganiseerd en dat maakt de stad echt levendig. Zo blijkt dat wij niet de enige zijn die een reisje gepland hebben:

En we zien de repetities en het daadwerkelijk concert van een organisatie die de acceptatie van homo’s, lesbiennes, travestieten etc. wil verbeteren. Tenminste dat denken we, want alles is natuurlijk in het Spaans…. Het optreden van Rebeca Moss is erg goed en Eric raakt geen moment afgeleid (bij verdere interesse: google “Rebeca Moss”).

We liggen uiteindelijk 3 nachten in La Coruña. Er staat een flinke wind en daarbij ook nog een flinke deining. Maar op de 27 ste durven we de stap te zetten en varen we naar de eerste Ria. We hebben gelezen dat je bij Corme een ontzettend mooie Bounty-Eiland ankerplek hebt. Nu liggen we daar werkelijk prachtig, maar Bounty….? De Spaanse wijn was vast ook erg lekker toen ze dit schreven.

We hebben lekker rustig gelegen in de nacht en gaan dan ook uitgeslapen verder. Het weer zou rustig genoeg moeten zijn om de beruchte Cabo Finisterre te ronden. Dit is het meest westelijke punt van Spanje! De kaap steekt flink uit, maar wat het zo gevaarlijk maakt, is het verschil in diepte. De oceaan is hier 4000 tot 5000 meter diep en loopt heel snel op naar 2000 m, 800 m, 200 m en 40 m over een relatief kleine afstand. Als die enorme watermassa’s richting land gaan, slaan ze op de kust te pletter en komen dan weer terug. Dit geeft een gevaarlijke zee. Daarbij komt dat de wind en stroom flink toenemen bij een kaap. De kust heet hier niet voor niets Costa del Morte.

Ons plan is om op flinke afstand om de Cabo heen te varen, zodat we weinig last hebben van de terugkomende golven. Daarnaast heeft deze dag volgens de voorspellingen een flink lage deining. En ons plan werkt prima. Natuurlijk krijgen we wel de extra wind (van 4 naar 6 / 7 Bft) om onze oren, maar de koers is gunstig dus we merken hier niet heel veel van. We kunnen rustig genieten van deze mijlpaal!

En dan komen we al weer aan in de volgende Ria: Ria de Muros. We bekijken de wind en deining goed en besluiten te ankeren in Ensenada de Bornalle. We liggen hier helemaal alleen en ook weer lekker rustig.

In de pilot hebben we gelezen dat aan het einde van deze Ria de stad Noia ligt. Dit stadje wordt ook wel “klein Florence” genoemd. Dus daar gaan we op af! Omdat het er erg ondiep is en er alleen boten kunnen komen die niet heel diep steken (onze kiel steekt 1,65 m, en dat is weinig in oceanen-zeilen-land) gaan we het proberen. Eric heeft de route bepaald en na een uurtje varen komen we zonder problemen in de ankerbaai. Van daar uit moeten we nog een half uur met onze bijboot naar Noia, omdat het hier echt heel ondiep is. Maar dan zijn we bij “klein Florence”, klaar voor de Ponte Vecchio Spanisch-style. Maar die kunnen we helaas niet vinden. En eigenlijk kunnen we weinig vinden wat de bijnaam “klein Florence” zou verklaren. Maar Noia heeft natuurlijk ook z’n charme en een supermarkt, dus tevreden varen wij weer terug naar onze boot.

Nu is de wind gedraaid en liggen we precies niet zoals we gepland hadden toen we voor anker gingen in deze baai. De achterkant van de boot ligt op een 10-tal meter van een rotsig stuk. Als we in de nacht van het anker af zouden waaien, hebben we meteen flinke problemen. Dus aan het eind van de dag vertrekken we weer richting Muros. Hier is nog genoeg ankerplaats en uiteindelijk liggen we om 22:00 uur veilig en wel voor de nacht. De Spanjaarden houden nog een feestje aan de wal en om 24:00 uur is er een enorm vuurwerk. En daarvoor zitten wij natuurlijk op de eerste rang.

Op 30 juni gaan we op weg naar Ria de Arousa. Eric heeft gekozen voor de spannende aankomstroute, tussen allemaal rotsen door. Het weer is rustig, dus het zou moeten lukken en dat doet het ook. Maar wel even spannend: je kunt niet zien wat voor gevaren er onder water liggen….

Wat we wel zien zijn dolfijnen en veel en lang deze keer! Maar wat zijn ze moeilijk te fotograferen… hierbij mijn beste poging:

We gaan op weg naar het stadje Vilagarcia. Dit is op zich geen geweldig stadje, maar het heeft een station en we willen naar Santiago de Compostella. Daarnaast is het na die dagen achter het anker ook wel weer even fijn om gewoon vaste grond onder de voeten te hebben. De havenmeester komt ons al tegemoet en wijst ons onze plaats. “Are you Dutch?” vraagt ie. En na een bevestigend antwoord: “Ik spreek ook een beetje Nederlands”. Nou blijkt ie gewoon in Zaandam geboren te zijn en inmiddels 17 jaar in Spanje te wonen. Omdat onze marifoon stuk is gegaan, zoeken we een reparateur en het is nu wel superhandig dat we van zijn Nederlands – Spaanse vertaalkwaliteiten gebruik kunnen maken! Uiteindelijk komt al de dag erop rond 12:00 uur de reparateur. Hij onderzoekt of er niets mis is met de bedrading en het blijkt echt in de elektronica te zitten. Die neemt ie mee naar zijn bedrijf om goed te kunnen onderzoeken. Hij belooft te bellen als hij meer weet. We zijn best benauwd, want als dit niet te maken is, zullen we een nieuwe moeten kopen en dat kost al gauw EUR 1500,-.

Omdat wij niet de types zijn om te gaan zitten wachten, gaan we de stad in en nemen weer eens een menu del dia. In La Coruña hebben we ons daar 2x op verkeken. Het was daar niet duur, maar ook niet erg lekker. Maar deze keer heb ik goed onderzoek gedaan en we zitten aan een pleintje de lekkerste gerechten te eten. We zijn helemaal tevreden en gaan op pad naar het station om de trein naar Santiago de Compostela te halen. Een retourtje kost EUR 9,- pp en we zijn er met de stoptrein in 40 minuten om 16:00 uur. Dan is het wel even zoeken naar de VVV, dus we zien meer van Santiago de Compostela dan gepland. Als we eenmaal in het oude gedeelte rondlopen, zijn we erg onder de indruk. Wat een kerkelijke pracht en praal! En omdat Santiago ook een studentenstad is, zijn er ook overal leuke terrasjes, zonder dat het heel toeristisch aandoet. Daarnaast zie je overal de wandelaars die (een deel van) de pelgrimsroute hebben gelopen.

Uiteindelijk gaan we om 18:30 uur met de trein weer richting de boot. En hier blijkt de reparateur onze marifoon al gemaakt te hebben! Eric schroeft het apparaat weer in de boot en alles werkt weer. Wij zijn helemaal blij en voor EUR 72,- valt de schade alles mee. Eric gaat ons laatste zakje stroopwafels bij de havenmeester afgeven als dank voor alle hulp.

We eten wat soep, kijken nog even naar de televisie en gaan dan slapen. Gisterenavond hadden we flinke geluidsoverlast van het uitgaanscomplex dat naast de haven staat. Dat wil zeggen: Eric had flinke last; ik heb prima geslapen. Eric hoopt dus dat deze nacht wat rustiger gaat zijn. En dat blijkt ook inderdaad het geval! Dus fris als een hoentje staat ie op 2 juli naast zijn bed. We zijn klaar om Vilagarcia te gaan verlaten en weer een ankeravontuur op te zoeken!