Inmiddels liggen we weer in een haven met wifi en kan ik toch weer een verhaaltje toevoegen aan de website. De andere nachten hebben we allemaal voor anker gelegen en zelfs een keer geen bereik gehad met de telefoon; zo afgelegen dus….
Maar ik was gebleven bij woensdag 31 augustus. We liggen dan nog in de haven van Sant Antoni. We hebben een wijntje gedronken bij de Bondi Bar aan de boulevard, waar ze geweldige wifi hebben. En hoewel het tegenwoordig niet meer heel vreemd is als mensen aan tafel vooral aandacht hebben voor hun mobiel, trekken wij compleet met laptop en tablet toch wel wat aandacht. Maar wij hebben wifi en jullie weer een verhaaltje om te lezen!
Na de wijn, lopen we nog even een stukje richting de baai. Er is nog steeds een onopgelost mysterie van een supermarkt die ik maar niet kan vinden en die hoek van Sant Antoni hebben we nog niet gehad. De zon gaat al bijna onder als we bij het water aankomen. Hier zijn enorm veel clubs. Maar dan meer de chique clubs, niet zoals de café’s van The West End (zie vorige stukje op website). En die zonsondergang blijkt hier te worden gevierd: het is enorm, maar dan ook echt enorm druk. De Champies (champagnes) en cocktails zijn niet aan te slepen op de terrassen. Ook de muziek wordt afgestemd op het natuurverschijnsel en iedereen filmt / maakt foto’s van de ondergaande zon. Als de zon dan onder is, kijken Eric en ik elkaar aan: die sfeer grijpt je echt aan. Heel vreemd, want wij zien bijna dagelijks de zon in de zee verdwijnen, maar dit is echt een beleving! Dus mocht je nog eens in de buurt zijn….TIP!
We halen vlug wat te eten, want het is inmiddels al 21:00 uur. Ik zal hier niet te veel over uitweiden, want ik hoor dat wij het image krijgen dat we allemaal aan het eten zijn. Nu is eten natuurlijk heel erg belangrijk en dat doen we netjes minstens 3x per dag, maar toch ook weer niet datgene waar wij het grootste deel van de dag mee bezig zijn. Het is zelfs zo dat we een paar kilo’s kwijt zijn sinds vertrek, dus dat we misschien nog wel te weinig aandacht geven aan dat dagelijkse ritueel…. Zo, is dat ook weer gezegd.
Donderdag is het tijd om los te gooien. We hebben besloten om Ibiza linksom te gaan verkennen. Als eerste hebben we een baai op het oog die Port du Roig heet. Dit is zeker geen haven (ondanks “Port” in de naam), maar een mooie baai. We ankeren in een iets ondieper stukje van de baai. We steken niet heel diep met onze boot en dat heeft nu zeker voordelen. We snorkelen en drinken wat (afkoelen!!!!) en hebben dan geen goed gevoel bij de houdkracht van ons anker. En bij twijfel, gaan we gewoon verliggen. Net als we het anker ophalen vertrekt een speedboot uit de kom van de baai. Daar gaan wij op af! Het is er volgens de kaart maar 40 cm, maar wij hebben er al gezwommen en de diepte gepeild, dus het zou moeten lukken. Onze dieptemeter geeft 2,5 meter aan en dat is genoeg voor onze 1,6 meter bootdiepte. Het anker gaat uit en we liggen! Nog even kijken met de snorkel of we goed liggen en we peilen de diepte rondom de boot. Niets te ingewikkeld: we kijken gewoon of we kopje onder met gestrekte armen op de bodem kunnen staan. Zo niet dan is het immers diep genoeg. In 1 uithoek waar we theoretisch naar toe zouden kunnen drijven is het wel erg ondiep. Daarom pakt Eric ons 2de anker. Dit is een lichtgewicht anker dat we kunnen gebruiken om bijvoorbeeld de achterkant van de boot vast te zetten met een lijn in de bodem. Je kunt het zwemmend of met de bijboot uitgooien en dan met een lijn naar de boot vasttrekken. En nu kan dit speeltje eindelijk uit de bakskist! Het anker zorgt er voor dat we niet naar de ondiepte kunnen afdrijven en nu liggen we dus helemaal safe voor de nacht. We kijken uit op diverse superjachten en drinken nog een lekker kopje thee. En dan slapen we super rustig … dat je zo rustig achter anker kan liggen!!!
Bijboot met hekanker
De volgende dag besluiten we dan ook om nog een nachtje te blijven. Er is verder niets in de baai dan een klein strandje, maar er is genoeg te zien om ons bezig te houden. We snorkelen als we het warm hebben en blijven lekker in de schaduw. Wel wandelen we even naar de top van baai voor het uitzicht, maar eenmaal beneden weten we niet hoe snel we weer een duik moeten nemen.
Van andere zeilers horen we dat er om de hoek een leuke beachbar moet zijn. Dus… tijd voor een wijntje vinden wij. Met de bijboot zijn we er in 15 minuten en dan zien we al erg chique mensen op het terras zitten. Natuurlijk al die mensen van die superjachten! En daar zijn de prijzen dan ook naar. We durven niet eens een wijntje te drinken. We stappen snel weer in onze bijboot en maken een wijntje open op de Sunrise.
Cala de Port Roig
Die avond horen we dat er nog een restaurant zou zijn, maar dan iets meer het land in. Na zonsondergang kunnen wij prima die 15 minuten wandelen, dus we gaan weer op stap met onze kleine boot. We lopen verkeerd en komen in een villawijk terecht, maar dat is niet erg. Hier hebben we ook weer wat te blieken en er blijkt een dikke party met een band gaande … leuke muziek waar wij even op gedanst hebben (op straat dan)! Uiteindelijk vinden we het restaurant, maar hier is het zelfde laken een pak. Niet voor ons! Gewoon weer op de boot een eigen potje gekookt door Chef Eric. Zeker zo lekker!
En weer zo lekker geslapen! Dan is het verleidelijk om nog een dagje te blijven…. Weer een dagje met dippen, duiken, visjes kijken en mensen kijken op te strand en de boten om ons heen. Maar we merken wel dat dit eigenlijk een dagje te lang is. Dan wordt er in de avond ook nog wind voorspeld die niet helemaal gunstig is voor onze ligging ten opzichte van die ondiepte…. en dan is het zeker: morgen gaan we er weer vandoor.
Op zondag 4 september komen we aan op Formentera. We hebben goed gestudeerd op de windrichting en mogelijke golven, zodat we weer rustig zouden liggen. We gooien het anker uit en merken eigenlijk meteen dat de plek niet helemaal gunstig is. We liggen langs een rotswand. Alle (super)jachten / motorboten die aankomen, nemen allemaal wat golven met zich mee. En die golven krijgen wij nu 2x: 1 keer gewoon omdat zij daar varen en nog een keer als de golven terugkaatsen van de rotsen. We blijven nog wel even liggen, beklimmen de rotswand en zoeken naar de ideale plek. Eric heeft er een gespot en als we weer beneden op de boot zijn, halen we het anker op. We willen graag voor zonsondergang goed liggen want met daglicht kun je dat nu eenmaal veel beter controleren dan in het donker. We ankeren weer in 40 cm water volgens de kaart, maar 7 meter volgens onze dieptemeter. We duiken in het water en controleren weer de diepte om de boot. Nu kunnen we ruim om ons anker zwaaien, zonder dat we ergens tegen aan komen en lekker rustig, want niemand gaat op 40cm diepte ankeren zoals die gekke Hollanders : Perfect!
Cala Pujds
’s Avonds gaan we met de bijboot naar de kant. Er is daar een dorpje en hoewel toeristisch wel met een prima sfeer. Echt een beetje de sfeer die ik op Ibiza verwacht (nu is Formentera natuurlijk niet het andere eind van de wereld ten opzicht van Ibiza). Bovendien kunnen we wat boodschappen doen. Terug in de bijboot is wel spannend. Het is nu pikkedonker op het water en je wilt natuurlijk niet op een rots lopen met je rubber boot….. Maar dankzij een lamp op zonne-energie, waterdicht, stootbestendig en opblaasbaar (afscheidcadeau van collega’s van Femke) zitten we snel weer op de Sunrise.
De volgende dag wordt de wind uit precies de andere richting voorspeld. Daarom vertrekken we toch maar van deze BountySpot. We gaan terug naar Ibiza en gezien de windvoorspelling kiezen we Cala Llonga uit. Deze baai is niet groot, maar we passen er nog bij. Tegen de avond vertrekken toch altijd nog wat boten, dus wordt het alsmaar ruimer naarmate het later wordt. Eigenlijk liggen we iets te dicht bij een bootje naast ons wat we zouden kunnen raken als we draaien. We hebben geen zin om een nieuwe ankerplek te zoeken en gebruiken de “Spaanse methode” … stootwillen (dat zijn een soort ballonen ter bescherming van de boot) aan de achterkant voor als we elkaar toch mochten raken.
Ook hier kunnen we even naar de kant. De baai is ontdekt door de toeristen (en de hotels), maar ook hier is nog een leuk deel te vinden met een relaxte sfeer. We eten een ijsje en gaan weer naar boot. Eric kraakt nog een wificode van een van de hotels en ineens zijn we weer even online: cadeautje!
Cala Llonga
We hebben prima geslapen, niets geraakt maar tijd om te gaan. Ik vind het fijn om nu toch weer eens een haven aan te lopen. De hoogseizoenprijzen zijn gelukkig afgelopen en als we de haven van Santa Eulalia bellen is er EN plaats EN is de prijs de hoogste die we ooit voor een haven betaald hebben, maar valt ie eigenlijk mee. We mogen officieel pas rond 14:00 uur aankomen, maar dat weten wij natuurlijk, helemaal niet. We leggen onze Sunrise om 11:00 uur vast en daar zegt niemand iets van. Het is immers geen hoogseizoen meer en de haven is zeker niet vol. Er is wel een flinke actielijst, dus we gaan meteen aan de slag. Boot afspoelen, was draaien, boodschappen doen en dat alles terwijl het werkelijk POEPHEET is. Als je 1 stap zet breekt het zweet je uit. Maar ik mag er niets over zeggen van Eric, want ik wilde toch naar een haven: en zo is het. Ik vind het ook weer heel fijn om even gewoon aan land te kunnen stappen als ik daar zin in heb, een superlange uitgebreide douche te kunnen nemen en weer goed boodschappen te kunnen doen. Dus ik klaag niet! Vanaf morgenmiddag kan ik weer in het water plonzen zodra ik denk dat ik het warm ga krijgen….
En voor de volgers van onze planning: ja, we zijn nu al langer dan een week op Ibiza. Inmiddels zijn we klaar voor de oversteek naar Mallorca, maar de wind wil niet echt meewerken. Dus we scharrelen hier nog even rond, tot zich een goede kans voordoet om die 50 mijl naar het volgende eiland te varen. Daarbij komt nog dat de laatste dagen in Noord-Mallorca / Menorca een flinke wind waait. Windkracht 7 staat niet meteen op het verlanglijstje, dus wellicht dat we Menorca overslaan, wat weer wat ruimte in de tijdsplanning geeft.