19. Van Porto Colom naar Carloforte (Sardinië)

Op 14 september zijn we dus nog in Porto Colom op Mallorca. Er wordt een dag voorspeld met wat bewolking, dus perfect om te fietsen naar Porto Petro (plaatsje van onze huwelijksreis). Na het ontbijt gaan we op pad. Via de VVV om even een kaartje te bemachtigen, fietsen we door. Er is geen directe weg langs de kust, dus we moeten eerst een stukje landinwaarts en daarna weer terug naar de kust. Er staan zelfs wegen op de kaart die speciaal voor fietsers zijn aangewezen, dus daar kunnen we veilig langs. Maar poeh…. het gaat echt heel erg flink omhoog! En daarna een hele tijd vals-plat. Als we dan eindelijk op het punt staan waarvan we weer richting de zee zouden moeten fietsen, ben ik kapot. Als ik nu nog naar beneden fiets, moet ik op de terugweg alles nog een keer. Als we omdraaien dan hoef ik alleen nog maar naar beneden te fietsen tot de boot. Hmmmm…. dat klinkt veel aantrekkelijker. Dus dan maar geen romantisch uitstapje; met een rooie kop is dat sowieso een andere ervaring. En wat gaat de terugweg lekker! Binnen geen-tijd staan we weer naast de Sunrise.  

De echt harde wind is niet gekomen, maar deze middag waait het toch wel iets harder dan normaal. Als er nieuwe boten in de haven willen aanleggen, hebben ze deze wind ook nog eens van opzij. Zoals ook al in mijn vorige stukje gezegd: er zijn veel huurboten hier op Mallorca. En dat betekent ook dat deze schippers vaak weinig ervaring hebben / de boot niet goed kennen. Bij het aanleggen in de haven is dat prachtig om naar te kijken, behalve als ze dan heel dicht bij jouw boot in de buurt komen. Deze middag blijven we dus alert en is er altijd wel iemand op de Sunrise. Niet ten onrechte: eerst komt er een Engelse boot aan. Na 4x proberen, maar daarna afbreken van de manoeuvre, gooien ze uiteindelijk het touw naar Eric die is komen helpen. Deze schipper is HEEL duidelijk in zijn communicatie naar Eric en commandeert precies hoe ie het hebben wil. Als de boot dan eindelijk ligt, gaat ie Eric ook nog even uitleggen hoe-en-wat. Niet de beste actie om vriendjes te maken.

Daarna komt er een Duitse boot. Deze probeert ook diverse malen aan te leggen en deze keer is het bij ons in de buurt, dus even heel goed opletten voor ons. Hij gaat een paar keer rakelings langs de buurboten. Het probleem is dat hij veel te langzaam gaat. Bij een inparkeerpoging waait hij zijdelings tegen de buurboten aan. Eric geeft aanwijzingen om het schip te kunnen draaien en trekt hem al half op zijn parkeerplaats. Dan besluit de Duitser toch weer te vertrekken en trekt Eric bijna in het water die dan maar weer loslaat… Terwijl hij dat doet komt de mooringlijn (lijn waarmee de boot vastzit) van onze buurboot in zijn schroef en snijdt deze door. Onze buurman ligt nu dus niet meer vast en is net even een boodschap doen. Eric en ik zorgen dat zijn boot niet tegen de kant waait en dan komen gelukkig de buurman en de havenmeesters. Met z’n allen zorgen we ervoor dat onze buurboot weer goed vast komt te liggen en die Duitse boot uiteindelijk ook een plekje vindt. De Duitser mag overigens de lijn betalen die hij heeft doorgesneden. Later komt 1 van de bemanningsleden kort bij ons langs gelopen en uit zijn frustratie … “Ich bin kein Schipper, aber da sind 3 anderen an Boord” … kortom ieder weet het beter daar aan boord met alle ongelukken van dien… 

Het blijkt dat de Engelsman die Eric heeft geholpen met aanleggen een soort flottielje-leider is. Een flottielje is een groep met boten die samen een route varen. Deze flottielje wordt begeleid door 1 boot. De bemanning van deze boot is ervaren, technisch en weet de leuke plekjes van een zeilgebied te vinden. Een huurboot die wil komen aanleggen hoort bij de flottielje van deze Engelsman. De schipper van de huurboot geeft aan deze zijwind nogal spannend te vinden en de flottieljeleider vraagt hem dicht langs de steiger te varen, zodat hij erop kan springen. Dat lukt wonder-boven-wonder en nu gaat de fottieljeleider achter het roer zitten. Wij staan klaar op onze boot en de eigenaar van de boot aan de andere kant van de lege plek is er ook klaar voor. De flottieljeleider (mister “ik-zal-jou-wel-eens-even-uitleggen-hoe-het-werkt”) bakt er helemaal niets van. Eerst bijna weer tegen de punt van onze boot en die van de buurman, die al begint te roepen “niet weer de lijn in stukken…!!!”. Hij knalt vol tegen de andere boot aan en de lijnen haken helemaal in elkaar. Uiteindelijk is de grootste schade, die aan zijn ego: mooi! 

Op donderdag de 15^de vullen we weer de watertanks en doen de laatste boodschappen. We hebben weer 2 dagen achter het anker gepland en daarna weer 2 daagjes in een haven. Er komt een flinke Mistral-wind (windkracht 7) aan en dan vinden we het fijn om beschut te liggen. Het waait lekker en we kunnen het hele eind naar Cala Molto zeilen. Het is een prachtige baai en vooraan hebben we weer plek. Eric gooit voor de zekerheid een extra anker uit. 

We liggen best rustig deze nacht. Vooral het tweede deel van de nacht is erg stil. In de ochtend begint het weer te schommelen en wij gaan dan snel ankerop. Ik heb Cala Murta gevonden in de Pilot en die moet erg mooi zijn. Deels zeilen en deels op de motor komen we rond 16:00 uur aan. Net langs Cala Murta ligt nog een andere aanlegplek. Hier gaan we ook nog even kijken. Net voor ons gaat hier een Duitse (ja, weer een Duitse) boot naar binnen. Wij hebben al snel gezien dat hier veel meer golven staan, dus we draaien terug naar Cala Murta. De Duitsers komen tot dezelfde conclusie en volgen ons. Wij zoeken een mooi plekje in de cala en gooien ons anker uit. De Duitsers doen hetzelfde en komen op een kleine meter van ons af liggen: NICHT GUT! Als je rond je anker gaat draaien, wat heel normaal is omdat je met de punt van de boot altijd naar de wind draait; dus als de wind draait, draai je mee, moet er natuurlijk wel een bootlengte tussen kunnen. En zowel onze als die Duitse boot zijn langer dan 1 meter. Eric vraagt met veel belangstelling wat ze van plan zijn. Het woordje “Verrukt” zou gevallen kunnen zijn…. Dus ze gaan weer ankerop en plempen het anker een stuk verderop in de baai. Hier liggen ze mooi 3 kleinere boten in de weg, maar ons niet meer. Uiteindelijk blijken ze hier niet te blijven voor de nacht, dus met nog 2 andere boten liggen we bijna alleen in deze Cala met erg weinig golven. 

Voor zaterdag- en zondagnacht hebben we een IB Port gereserveerd via internet in Puerto de Pollença. Het waait lekker in de ochtend, dus ook al is de rechtstreekse route maar 5 mijl, we hijsen de zeilen en maken er 8 van. Geen haast en een leuke koers, dit is weer genieten van het zeilen! In de haven worden we verwacht en krijgen we een plekje toegewezen. We liggen echt superstil! Geen golfjes, geen klotsen, helemaal niks, alsof we vast zitten in de modder! We zijn echt even onder de indruk. Eric is ook helemaal fan geworden van het online reserveren … hij moest bij aankomst alleen een formulier voor de politie invullen (verplicht in Spanje) en klaar!  

Het plaatsje is ook erg leuk. Wel toeristisch (Hello Burger King), maar geen hoogbouw. En omdat we hier al rond 12:00 uur liggen, hebben we na een vers broodje nog genoeg tijd om even te gaan fietsen. Hier is het wel vlak en we fietsen langs de baai naar Alcudia, Puerto d’Alcudia en uiteindelijk naar Alcudia Pins. Dit is een appartementencomplex buiten Puerto d’Alcudia waar ik met mijn zus vakantie heb gevierd, inmiddels zo’n 10 jaar geleden. Het is wel een flinke tocht, maar het is wat bewolkt, dus een erg lekkere temperatuur om even rond te fietsen. We eten nog buiten maar in de avond en de ochtend gaat het regenen! Regenen! We wisten niet meer hoe dat was, maar ja, het wordt ook hier herfst. 

Zondag staat een wandeling op het programma. In onze wandelgids staat een leuke wandeling vanuit de haven naar een Cala (baai) aan de Noordzijde van het eiland. Hij is maar 2 uurtjes, dus dat is weer een mooie opwarmer. Het is altijd even zoeken naar het beginpunt, maar dan blijkt ook dat wij niet de enigen zijn die deze wandeling gaan doen. Het is droog, maar nog wat bewolkt en dus fijn wandelweer. En GELUKKIG maar dat we niet de enigen zijn, want om op het wandelpad te geraken, moet je door een poortje. En dit is werkelijk waar een prachtig poortje. Als ik de bedenker van dit poortje was, zou ik er een terras bij maken, waar gasten tegen een leuk bedrag een drankje met entertainment krijgen. Maar goed: dat poortje. Voor degenen dit het niet weten: Eric stoot altijd en overal zijn hoofd. En als er niemand voor ons had gelopen, was dat wederom gelukt bij dit poortje. Het geniepige zit erin dat je de klink van het poortje naar beneden doet en denkt dat je gewoon kunt doorlopen: fout! Een flink stuk van de onderkant van het poortje zit gewoon in het hek verwerkt en beweegt dus niet. Dus je vloekt vanwege je blauwe schenen en kijkt naar beneden om de schade vast te stellen. Dan neem je die extra hoge stap, terwijl je nog steeds afgeleid bent door je blauwe plek en BOEM, je kop tegen de bovenkant. Want ook die zit gewoon vast aan de rest van het hek. Zie onderstaande foto om alles extra duidelijk te maken. En nu hadden wij dus geluk dat onze voorganger zijn schenen en kop al gestoten had en dat wij dat gezien hadden. Wij hebben vlug het poortje achter ons dicht gedaan en een beetje getreuzeld tot de volgende wandelaars kwamen en ja hoor: weer raak! Echt waar: een gouden terrasjes-kans voor de liefhebber daar in Pollença. 

Het blijkt een erg mooie wandeling, tussen de bergen door, naar de zee. Met uitzicht op zee, eten we onze meegebrachte lunch: mooier wordt het niet. Bij terugkomst pakken we nog een wijntje op een terras met wifi om het weer te checken. De heftige wind is (wederom, gelukkig) niet gekomen, maar we weten even niet goed waar we nu naar toe willen. We besluiten dus nog 1 nachtje in deze superhaven te blijven. Effe onszelf verwennen. 

Maandag is duidelijk dat we dinsdag naar Menorca kunnen gaan. De Mistral-wind is dan weg, maar heeft wel golven van 3 meter opgeleverd en die zijn dinsdag gehalveerd. Dit zal wel op de motor worden, want de wind is dan meteen helemaal weg / op. Maar vandaag gaan we vanuit Puerto de Pollença op de fiets naar Pollença. Dit stadje ligt een kilometer of 7 landinwaarts en moet nog heel authentiek zijn. De weg is bijna vlak en er is een echt fietspad aangelegd. Weer goed fietsen dus.  

Het is een mooie stad waar we wat rond slenteren, 365 treden bestijgen (en weer terug) naar een kerkje en zitten even op het terras om rond 16:00 uur weer terug naar de Sunrise te gaan. Daar zouden we graag weer eens uit eten gaan, maar we schatten in dat Burger King het hoogst haalbare culinaire genot is in deze buurt, dus wordt het weer terras Sunrise. 

Dinsdagochtend zijn we er vroeg klaar voor: om 8:00 gaan de trossen los en op weg naar Menorca. Zoals voorspeld gaat en blijft de motor aan. Er staat nog een flinke deining (1,5 meter), maar ook dat wisten we. En ik kan gewoon mijn boek lezen (erg spannende deze keer) en Eric doet een dutje. Iets na 14:00 uur komen we de IB Port Ciutadella binnen. Niet gereserveerd, maar we krijgen meteen een plekje van de vriendelijke havenmeester. En dan kunnen we voet aan land zetten op Menorca! We lunchen en willen het stadje gaan verkennen, maar net als we buiten staan voelt Eric de eerste druppels en begint het te hozen! Gauw weer naar binnen en daar zitten we dan lekker achter onze moviebox. Na een paar uurtjes klaart het op en lopen we alsnog een rondje door de stad: erg leuk ook! In de avond en nacht gaat het ook weer regenen, maar dan liggen we toch lekker in ons bedje. 

Woensdag blijven we nog liggen in Ciutadella. We moeten onze route richting Sicilië voorbereiden, dus de kaarten, boeken en gidsen komen tevoorschijn. We verzamelen alle informatie en gaan op pad naar de Burger King voor wifi. Voor een smoothie is de code binnen en struinen we internet af. Tegen lunchtijd is het werk klaar en kan Eric even een kleine reparatie aan de boot doen en ik een stukje schrijven voor de website. Inmiddels is het 20:00 uur als we klaar zijn en we moeten nog wat eten. Vanavond wordt het Kebab met veul knoflooksaus! Uiteindelijk valt die dan weer erg tegen en heeft Eric daar de rest van de nacht last van, dus we beloven onszelf voortaan weer gezonder te eten. 

Op donderdag en vrijdag willen we weer een leuke ankerbaai opzoeken. Ons wensenlijstje ligt klaar en we gaan op pad. Echter ook op Menorca zijn de baaitjes niet groot en erg vol. Er zijn hier minder huurboten, maar de baaien zijn vaak voor een flink deel (als het al niet helemaal is) afgezet voor zwemmers. Er ligt dan een lijn met gele boeien en daar mogen niet komen met onze boot. Hierdoor gaan de beste ankerplekjes verloren. We besluiten dus om in 1x door te gaan naar de volgende haven die we gepland hadden: Mahón of Maó aan de oostzijde van Menorca. Dit is een flinke baai met daarin het stadje Mahón. Ook in deze baai zou het mooi ankeren zijn, maar er zijn 4 havens en als die niet vol liggen is het verboden om te ankeren: ja, ja, geld verdienen mag, maar zo wordt ie wel erg fraai. Wij dus een haven in en de eerste nacht betalen we ongeveer wat we gewend zijn in een IB Port. Volgens de weervoorspelling kunnen we pas zondag- / maandagochtend naar Sardinië oversteken en dat zou dus nog flink wat dure nachtjes betekenen. Gelukkig wordt de handelaar in Eric wakker en hij dingt bijna EUR 10,- (zo’n 20%) van de prijs per nacht af voor de komende nachten. En daar kun je dan weer leuke dingen van doen! We gaan het stadje bezichtigen, wonen een kerkorgelconcert bij in een prachtige kerk, doen wat klusjes en voor je het weet is het maandagochtend 4:00 uur: tijd om vertrekken naar Sardinië. 

Spannend want het is al weer even geleden dat we een nachtje doorgevaren hebben. Eric heeft een hele studie gemaakt en we gaan net voor een flink buien- / windfront oversteken. We moeten natuurlijk wat op de motor, maar zouden nu ook nog een stuk kunnen zeilen. De plannen zijn dus gemaakt en nu gaan we echt. En om 4:00 uur is de ideale vertrektijd. Beetje slaperig starten we dus aan onze oversteek. We zien nog wat onweersbuien om ons heen en dat maakt wel dat we wakker blijven. Zo op het water ben je toch al snel het hoogste punt….. Het begint te waaien, uit een gunstige hoek en de golven worden ook steeds minder vervelend: kortom we gaan als de brandweer. Ook tijdens de nacht blijft het gewoon waaien. Uiteindelijk komen we om 14:30 uur aan op Sardinië. We hebben dan 215 mijl afgelegd, met een gemiddelde van 6,1 mijl per uur. Dat is echt heel erg netjes (lees: snel) en we zijn dan ook moe en tevreden als we onze Italiaanse gastenvlag hijsen. 

We zien steeds vaker flinke wind (Mistral) waaien tussen Sardinië en Sicilië. We denken nu maandag / dinsdag een mooi weergat te zien om naar Sicilië over te steken. Dit is 150 mijl, dus 30 uur varen. Maar dat moeten we goed in de gaten houden. Dan zijn we tenminste dicht bij onze winterhaven en hoeven we voorlopig geen grote tochten meer te maken in onbestendig weer. Dus effe duimen voor goed weer, goede wind en weinig golven!