20. Van Carloforte naar Mazara del Vallo (Sicilië)

Ik ben verliefd geworden….  Echt verliefd geworden op een eilandje bij Sardinië. Alleen de naam al: Isola di Sant Pietro. Er is maar 1 stadje op het eiland: Carloforte, ook al zo’n mooi, Italiaans stadje (lees dorp). En dan de mensen…. Vriendelijk, geduldig en alle tijd van de wereld. Kortom, dit eiland heeft alles om verliefd op te worden en ik ben betoverd geraakt.

Als we op 27 september aankomen op Sardinië, komen we eigenlijk niet aan op Sardinië, maar op Isla di Santa Pietro. In de haven, heb je meerdere commerciële havens. Eric heeft al wat prijzen opgevraagd via mail toen we nog op Menorca lagen. Dus we weten naar welke haven we willen, die is namelijk beduidend goedkoper. Als we aankomen, komt ons al een bootje tegemoet: Of wij een haven zoeken. Nou, hoe toevallig, dat doen wij! We zien al dat dit de andere, duurdere haven is, dus we vragen wat een ligplaats dan wel niet moet kosten. En goh, hij blijkt ineens net zo duur als de andere haven. Dus dan is het voor ons prima. We varen achter het bootje aan en krijgen meteen een plaatsje aan de kade. Na bijna 36 uur varen, liggen we vast. Toch wel heel lekker! Het is pas 14:30 uur, dus we doen rustig aan. We weten dat er voor 16:00 uur toch geen grote dingen gebeuren in het stadje. Dus na 16:00-en lopen we even door de hoofdstraat / boulevard van Carloforte. Wat een leuk stadje, maar we zijn nog erg moe van de overtocht. Dus na een echt Italiaans ijsje en wat boodschappen gaan we lekker terug naar de boot. Op tijd eten en naar bed! 

In de ochtend is de wind gedraaid en liggen we nu in de haven op het meest ongunstige plekje: we wiebelen ons bed uit. We verkennen het stadje nu grondig en doen nog wat boodschappen. Hier is maar 1 supermarkt. Eigenlijk halen alle vaste eilandbewoners hun brood nog gewoon bij de bakker, groente bij de groenteman en vlees bij de slager. Dus dat doen wij dan ook! Op ons beste Italiaans gaan we met een zak verse broodjes weer naar de boot. We hebben al besloten dat we niet langer in deze haven willen liggen, maar vinden het ook erg jammer dat we dit eiland al moeten verlaten. We lopen daarom even naar de andere haven. Die ligt aan de andere kant van de havenkom en daar liggen de boten lekker stil. We vragen of ze plek hebben (het seizoen is ten einde dus dat is eigenlijk een retorische vraag). We geven aan dat we aan de overkant liggen en een heel rustig plekje zoeken! Nou, dat wordt meteen geregeld en als we een half uurtje later met onze boot aan komen varen, krijgen we het beste, vrije plekje van de haven: Super!  

Als ik rond het middaguur bij het havenkantoor van de nieuwe haven ga betalen, vraag ik meteen of zij weten waar ik voor een middag een scooter kan huren. Want bij Italië hoort natuurlijk een scooter! De dame van de haven weet wel iemand en belt meteen even voor me. Voor EUR 25,- hebben we de rest van de dag vervoer. Ik moet hem wel meteen even ophalen. Ze tekent op de kaart waar ik moet zijn. Het is niet ver, maar ik  ben de verhuurder al 2x voorbij gelopen omdat de pui van de winkel er niet echt uitziet als een scooterverhuurder. Maar… eenmaal gevonden staat de eigenaar voor de winkel. Ik vraag of hij Engels spreekt…. Hij vraagt of ik Italiaans spreek…. Hmmmm… Nadat ik het woord “Marina” heb laten vallen, snapt ie waar ik voor kom. Ik krijg 2 helmen en hij legt uit dat ik de startknop van de scooter even moet terugduwen als ie loopt (van de nieuwigheid). Oh ja, en de tank moet weer vol zijn bij inlevering. Effe betalen: ik heb maar EUR 20,- contant, maar mag de rest betalen bij het inleveren. Dan zijn we klaar. Hij weet niet eens mijn naam! Heel apart, maar wel grappig dat dit zo blijkbaar nog gewoon kan. 

Na de lunch gaan we er op uit. Het eiland is maar klein en niet alle wegen zijn goed begaanbaar. Op de kaart staan de wegen in 4 kleuren aangegeven. Wij houden het bij de gele wegen, dat zijn geasfalteerde wegen. Wat verder weg uit de kust zien we best wat wielrenners. Het stijgt en daalt ook pittig dus ik ben blij dat we niet met de vouwfiets aan de gang zijn gegaan. We rijden van eerst naar de Westkust van het eiland, dan naar de Noordkust en vervolgens naar de Oostkust. Dan hebben we alle gele wegen wel gehad en is het 16:30 uur. Het lijkt ons ook een geweldig eiland om te wandelen, maar dat is dan iets voor een andere keer. Onderweg zijn we geen terras / dorpje / winkel tegengekomen, dus weer terug in Carloforte gaan we een ijsje halen. De scooterverhuurder is pas om 17:00 uur open, dus dat lukt nog mooi.  

Als we onze scooter weer in willen leveren, is er alleen een oude man. Geen woord Engels natuurlijk….. Wij proberen aan te geven dat we de scooter terug komen brengen, maar hij maakt ons duidelijk dat we even een nummer moeten bellen. We krijgen wel zijn telefoon om dat te doen. Ik bel het nummer en dan horen we achter in de winkel de mobiel afgaan. De eigenaar heeft dus zijn telefoon laten liggen. Dan begint de oude man 2 stoelen achter de toonbank vandaan te slepen en zet ze midden in de winkel. We moeten gaan zitten, hij gaat wel even naar het huis van de eigenaar. De oude man stapt om zijn fietsje en laat ons achter midden in de winkel, met alle verkoopwaar gewoon nog om ons heen. De man is snel terug en de eigenaar was niet thuis, maar zou wat later komen. We proberen aan te geven dat we dan later terugkomen, maar dat begrijpt hij niet. In een laatste poging om hem duidelijk te maken dat wij alleen de scooter komen inleveren, maken we een heel toneelstuk voor de man. En nu begrijpt hij het! Hij begint te stralen en pakt de sleutels aan en de resterende EUR 5,-. We krijgen allebei een hand en die van Eric laat ie zelfs bijna niet meer los. Hij glundert helemaal, want hij heeft het toch maar mooi afgehandeld. En wij zijn ook blij, alles is geregeld. 

Na ijs en een scooter rest er ons nog 1 ding om goed te vieren dat we in Italië zijn: Pizza! Ik heb een goed restaurantje gevonden via internet en na een superdouche gaan we op pad. Blijkt het restaurant gesloten. We lopen nog wat rond en Eric ziet in een achterafstraatje een soort snackbar met allerlei Italiaanse afhaalhapjes. Moeke staat achter de toonbank en Opoe staat in de keuken. Dus daar halen wij wat lekkere hapjes en gaan weer terug naar de boot. Daar smaken ze super! 

Op donderdag 29 september vertrekken we weer. We hebben afgesproken met een stel dat gelijktijdig met ons uit Lelystad in vertrokken in mei. Zij zijn in Villasimius en we willen samen de oversteek maken naar Sicilië. Van Carloforte naar Villasimius is nog 70 mijl. We vinden dat net te ver om in 1 dag te doen, dus we hebben een ankerplekje gezocht na 35 mijl. De wind komt recht van voren, maar waait wel lekker, dus we besluiten om te zeilen en dan maar wat extra mijlen te maken. Na een kleine 50 mijl komen we aan in Cala Malfatano. We hebben goed op de swell gelet onderweg en kiezen een mooi plekje in de baai. Maar in de avond, net als het donker wordt, komen de golven toch weer de baai binnen, op ons plekje af. We snappen er werkelijk niets van, maar besluiten niet te blijven liggen. In de schemer halen we ons anker op en gaan op zoek naar een beter beschut plekje in deze grote baai. Eric denk nog mooi tussen een eilandje en de kust door te kunnen varen, want de kaart zegt dat het 2 meter is. Maar dan lopen we vast! Gelukkig gaan we erg langzaam en is het gewoon zand, dus binnen 1 seconde zijn we ook weer los. Toch maar even om het eilandje heen varen. Achter dat eilandje is het rustiger en gooien we, belaagd door de muggen, ons anker uit. Het wordt toch nog een hobbelig nachtje, maar we slapen in ieder geval wel. 

Vrijdags wordt er onweer en regen voorspeld, dus wij wilden al op tijd weer vertrekken. Maar door het gehobbel zijn we allebei om 4:30 uur wakker en besluiten dan ook maar meteen te gaan. Eerst weer op de motor, maar later kunnen we weer zeilen. Om 12:30 uur worden we in de baai van Villasimius verwelkomt door onze reisgenoten uit Lelystad met een fles bubbels! Echt heel leuk om bij te praten. ’s Avonds mogen we bij hen aan boord komen BBQ-en. Ze hebben een enorme lap vlees gekocht en het is super lekker en gezellig. 

In de avond is de swell weer de baai van Villasimius in komen zetten, dus we hebben wederom niet zo best geslapen. Gelukkig ligt er ook een haven in Villasimius en die is 0.5 mijl verderop. Om 8:30 uur zijn wij daar de eerste gasten op zaterdag. Ik wil niet nog een derde nacht liggen schudden; ik wil slapen! En we kunnen nu nog steeds met de bijboot naar de reisgenoten die voor anker liggen. Zij hebben ook niet goed geslapen, maar willen het nog een nachtje proberen.  

Ik ga in het dorp boodschappen doen, maar dat is wel een eindje lopen. Ik was al gewaarschuwd dus ik wist waar ik aan begon. Na een uur lopen was ik bij de winkel, daar ik heb mijn roltrolley volgeladen en weer teruggelopen. We hebben een klapkratje op wieltjes bij ons: de roltrolley. En dat is echt een onmisbaar item geworden. Het gesleep met flessen van de winkel naar de boot is dan niet meer nodig. Je rolt je boodschapjes gewoon terug. Zijn we heel blij mee. Zo heb ik genoeg boodschappen zodat we ’s avonds met z’n 4-en bij ons aan boord kunnen eten. 

Wij slapen erg rustig in de haven en de volgende dag bekijken we wanneer er een goede dag zou zijn om de 170 mijl naar Sicilië te varen. Dinsdag ziet er goed uit, dus dat wordt de dag waarop we willen vertrekken. Zondagavond gaan we pizza eten (joepie!) en ontdekken we een erg leuk terras net aan de kade. Maandag bereiden we ons voor op de overtocht, door nog wat boodschappen te doen (op de fiets deze keer) en extra te koken. Zo hoef je tijdens de overtocht alleen maar een prakje op te warmen. Bij een onrustige zee is dat altijd heel erg fijn. Ook word ik nog gevraagd om mijn kapperkunsten eens toe te passen op Paul. Achterop hun boot, die nog steeds voor anker ligt, krijgt ie een frisse coupe.  

Op dinsdag 4 oktober om 8:00 uur vertrekken we. De Seaghan (andere boot) is 49 voet (onze is 37 voet) en zij kunnen dus veel sneller. Maar het eerste stuk moeten we op de motor en zij doen het rustig aan. Dan ziet Eric ineens dat onze digitale kaart op de plotter niet tot Sicilië gaat. De plotter is een soort TomTom voor op het water. Voor de plotter moet je kaarten kopen en die gaan telkens per stukje van de wereld. Wij hebben voor vertrek de kaart gekocht die van Nederland, dus tot Sicilië gaat. Oeps! We varen binnen een mijl of 20 na vertrek van de wereld af! Gelukkig hebben we nog een papieren kaart aan boord en op de Ipad een navigeerprogramma. Bovendien is daar de Seaghan die ons de haven in kan loodsen. Geen probleem dus, we gaan “old school” oversteken met telkens puntjes op de kaart tekenen. 

We moeten uiteindelijk de hele dag op de motor, maar rond 20:00 uur komt ineens de beloofde wind. De rest van de nacht kunnen we dan ook lekker op het zeil varen. Ookal ben je altijd wel wat mijlen uit elkaar, wij kunnen de Seaghan altijd zien en dat geeft toch een fijn gevoel. Je bent niet helemaal alleen. Tijdens de nacht komen ze ons wel voorbij, maar door na een tijd het zeil te reven (kleiner te maken), blijven ze toch een beetje in de buurt. In de ochtend moet de motor er weer bij en kunnen wij de Seaghan weer wat inhalen. Dan steekt de wind weer op en is er een mooi moment om wat foto’s te maken van elkaars boot. Superleuk natuurlijk want normaal gesproken kun je je boot niet fotograferen onder vol zeil. 

Om 13:00 uur zijn we in de haven van Marsala. We hebben een rustige overtocht gehad, hadden graag meer gezeild, maar mogen absoluut niet klagen. We krijgen meteen een plekje naast de Seaghan en doen de middag rustig aan. ’s Avonds gaan we op pad om een nieuw kaartje voor onze plotter te kopen. Er zijn wat watersportzaakjes om de haven heen, dus dat zou moeten lukken. Nou, mooi niet dus. Ze hebben het niet en geven aan dat we de meeste kans hebben in Palermo. En dat is nu niet op loopafstand. We bespreken even wat te doen en besluiten om tot onze overwinterhaven door te varen om de papieren kaarten en de Ipad. Het is nog maar 100 mijl en enkele havens. Dan regelen we het kaartje als we vast liggen voor de winter. 

Nu dat is besloten, lopen we nog naar het oude stadscentrum van Marsala. Het is echt heel mooi. We komen langs pleintjes, kerken en smalle straatjes. Omdat we wel moe zijn van de overtocht, gaan we na een korte kennismaking met Marsala weer terug naar de boot. Maar we hebben al besloten om hier nog eens terug te gaan. 

Op donderdag 6 oktober gaan we weer door. Er wordt voor donderdagnacht flinke wind voorspeld en we denken dan beter te liggen in een haven 10 mijl verderop: Mazara del Vallo. De Seaghan heeft hetzelfde plan. En de dames hebben besloten dat het een mooie dag is om samen te de Seaghan naar die volgende haven te gaan varen. De mannen kunnen dan met de Sunrise op pad. Het voelt wel stoer om samen weg te varen met een boot van bijna 15 meter. En het gaat prima. Eenmaal buiten staat er niet veel wind en gaan we even op de motor. Maar na een klein uurtje komt er wind en hijsen we de zeilen. De wind trekt iets aan en we gaan als een speer! Omdat de boot een stuk langer en breder is, vaart hij echt heel anders. We gaan 7,5 knoop en liggen nog steeds heel rustig in het water. Bij de Sunrise zou dit al flink wat spektakel geven. We moeten wel opkruisen omdat de wind eigenlijk van voren komt, maar omdat we maar 10 mijl hoeven varen, is dat geen probleem. We rekenen uit waar we overstag moeten en komen dan ook perfect uit. We zijn supertrots! Na 20 mijl echt heel fijn gevaren te hebben, leggen we de Seaghan ook nog zelf aan in de haven. Wij zijn allebei minstens 10 cm gegroeid van trots en de mannen zijn flink onder de indruk! Na de welverdiende borrel, beding ik nog wat korting in de haven en krijgen we paella van Paul.

 We blijven vandaag liggen in Mazara en willen morgen nog naar een andere haven. Dan is de overwinterhaven in zicht. Een nieuw hoofdstuk in onze reis. Best ook weer spannend hoe dat gaat bevallen!