36. Van Vónitsa naar Lefkas Stad

Het wordt zomer hier in Griekenland en dat betekent dat het warm wordt! Echt warm. We zijn nog een beetje bezig om een goede modus te vinden in het niets doen, maar toch ook dingen gedaan krijgen en bekijken. Ene dag zijn we wat meer succesvol als de andere….  

We liggen 19 juni zo lekker bij Vónitsa, dat we er nog 1 laatste nachtje aan vast willen plakken. We doen in de ochtend vlug wat kleine boodschappen en maken ons dan op voor een lange tijd van heel rustig aan doen. Effe zwemmen is het enige wat niet zorgt voor oververhitting zo midden op de dag. Eind van de dag wandelen we naar een kerkje dat we in de verte kunnen zien vanuit de boot. Het kerkje lag op een eilandje, maar nu is er een brug gebouwd naar het eiland en is het dus een schiereiland. Leuke wandeling! 

De volgende dag is het dan toch echt tijd om te vertrekken. Nog een vers brood halen en even wachten op wat wind. Natuurlijk zijn we weer te vroeg op weg, maar het is zo lekker om wat te dobberen op het water. De wind maakt het daar een stuk aangenamer dan in de haven. En na een 2 uurtjes waarin we maar heel weinig vooruit komen, maar daardoor wel een rustige lunch hebben, steekt de wind op en kunnen we de laatste mijlen met een flink tempo afleggen. We hebben ons oog laten vallen op een ankerbaai, net om de hoek bij Vónitsa. Als we aankomen zijn we de enigen! En wat een uitzicht! Uiteindelijk komen er nog 2 boten in de baai, maar dit is wel heel fijn rustig. We gaan nog even met de bijboot naar de kant, maar ook daar is een en al rust. Er is alleen een groot complex op de heuvel waar feesten en partijen georganiseerd kunnen worden. Dus misschien dat het er op sommige avonden wat minder rustig aan toe gaat. 

Op woensdag 21 juni halen we het anker weer op. We steken de Golf van Amvrakikós recht naar het Noorden over. Eigenlijk wilden we graag bij een stadje aldaar gaan liggen, maar in ons grote boek staat dat dit ’s avonds erg oncomfortabel kan worden door golven. Dan is de keuze snel gemaakt; we gaan in dezelfde baai liggen als het stadje Menídhion, maar dan aan de andere kant. Hier is het prima achter ons anker! We durven alleen niet zo goed om in het water te plonzen. We hebben onderweg werkelijk een enorme school / troep / kluit met kwallen gezien; Jasses (betekent “hallo” in het Grieks)! Eric stapt nog wel even in de bijboot om naar de stad te varen. Dit blijkt toch wel een lang ritje. Daar verkijk je je altijd een beetje op. En met z’n 2-en gaat onze 2.5 PK buitenboordmotor nog een stukje trager, dus laten we het stadje maar voor wat het is.

We zien overal schildpadden, maar deze slimme rakkers laten zich niet zomaar op de foto zetten. Die houden jullie dus nog tegoed. De vissers daarentegen zijn makkelijker vast te leggen. Tegen zonsondergang gaan ze met alle boten tegelijk de binnenzee op. En binnen 30 minuten zijn ze ook weer terug. Dan wachten ze enkele uurtjes en gaan het water weer op. De netten zitten dan vol met vis (vooral kleintjes, maar zeker ook zeebaars, dorade en zelfs octopus). Ze staan hier dan ook bekend om hun sardientjes.

Op 22 juni is het D-Day. Weer een jaartje erbij. Maar als je al wat keertje 28 geworden bent, zit de routine er natuurlijk aardig in. Eric hangt de feestvlaggetjes op en ik word verwend met wijn en chocolade. Beide verdwijnen nog even in de koelkast om later op de dag weer tevoorschijn te halen. De hele dag krijg ik lieve berichtjes van nog lievere mensen! Ook heeft Eric goed nagedacht over de bestemming van vandaag; we gaan immers uit eten en dan is het handig om bij taverna’s in de buurt te zijn. Hij heeft zijn oog laten vallen op Koronisía. De aanloop naar de haven is echter 1.5 tot 2.0 meter diep. En wij steken 1.6 diep…. Eric heeft goed op de laatste uitgaven van de kaarten gekeken en besloten dat DIT de bestemming wordt. We dobberen eerst weer even en dan komt de wind lekker door. We vangen nog een visje, maar dat is toch wat te klein en mag weer terug het water in. Daarna gaan we te hard met de boot en moet de vislijn in. En maar goed ook, dan komen de minimaal 20 dolfijnen die we zien tenminste niet in gevaar.

De aanloop van de haven is nog extra spannend omdat er best wat golfjes zijn ontstaan door de wind. Daardoor stijgt en daalt de boot nog eens extra. Maar Eric loodst ons, met een beetje zweet in de handjes, de haven binnen! En die blijkt dan vol. Maar niet getreurd, langs een andere zeilboot kunnen wij nog prima liggen. We maken een zachte landing en zorgen dat we het andere schip met net zoveel respect behandelen als de Sunrise. Na een 20 minuten touwen knopen en omleggen, liggen we perfect! De haven is best nieuw en eigenlijk bedoeld voor boten die Koronisía willen bezoeken. Maar omdat de aanloop zo ondiep is (en de Golf van Amvrakikós sowieso nog niet zo’n hotspot is) kwamen die boten niet. Om het EU-geld niet helemaal verloren te laten gaan, hebben de locale vissers de haven bezet. Er zijn ongeveer 4 plaatsen vrij die door bezoekende boten gebruikt kunnen worden. En omdat deze hier soms weken / maanden liggen, was er nu eigenlijk maar 1 echte “flexplek” aan de kade en daar lag al een Duitser. Maar wij liggen prima aan de andere boot.  

Het is ook wel heel grappig dat wij hier een van de weinige bezoekers zijn. We lopen een rondje door het dorpje. Dit houdt ons wel ongeveer 15 minuten bezig. Geen winkels of bakker, alleen een oude kerk (10^de eeuw) en enkele taverna’s (niet allemaal geopend). En we ontdekken dat we gratis mogen liggen, we niets hoeven te betalen voor water en elektra EN supergoed internet tot onze beschikking hebben….. we hebben hele dure havens bezocht waar het lang niet zo goed geregeld was.  

Eric neemt mij mee uit eten als cadeau, dus hij maakt zijn keuze uit de ongeveer 3 mogelijke eetgelegenheden. Het wordt die aan de haven. Rond 19:30 uur lopen we de 50 meter en zoeken een plaatsje op het terras. De eigenaar komt ons begroeten en spreekt gelukkig een woordje Duits. Willen we vis of vlees. Nou… vis want daar zijn ze hier beroemd om. Maar dan kijkt hij een beetje moeilijk en bedenken we ons snel: doe maar vlees! Ahhh nu wordt hij enthousiast! Souvlaki en Kotelet. En dan met een salade. En pommes en tzaziki natuurlijk. Ja hoor, doe maar! Lekker wijntje erbij en wij hebben onze bestelling geregeld. Eerst komt de Ouzo van het huis. Die wordt in Griekenland, zoals het hoort, voor het eten geserveerd en niet daarna. De wijn komt snel daarna, de salade en wat brood duurt ongeveer 1 uur. Maar we zitten super lekker, met uitzicht op de haven en alles wordt helemaal vers voor ons gemaakt. We zijn de enige gasten die hier komen eten. Anderen drinken vooral een drankje. Na ongeveer 1,5 uur komt dan het vlees. Vers van de BBQ! Echt smullen. We denken, met inzichten die we later op doen, dat we eigenlijk wat vroeg waren bij de taverna. En dat ze het serveren van het eten wat uitgesteld hebben. Anders moest de BBQ speciaal voor ons aan. Uiteindelijk zijn we rond 23:00 uur helemaal klaar. De laatste uurtjes hebben we de vissers uit zien varen, terug zien komen, een drankje op “ons terras” zien doen, weer uit zien varen en met vangst weer terug zien komen. Genoeg te beleven dus!

De volgende ochtend vertrekt de Duitse boot. We zien hem gaan en gooien snel onze boot los. De Duitser is koud de haven uit en wij liggen al prinsheerlijk op het enige, nu niet meer, vrije plekje in de haven. We kijken uit over een Caribisch strand en het mooie kerkje. Wat een mooie plek!  

We willen graag Arta bezoeken. De 1 na grootste stad van de provincie. Dit moet echt nog een authentiek stadje zijn; toerisme zou er geen rol spelen. Bovendien hebben ze nog een paar oude kerken en een mooie brug. En op deze manier zien we iets meer van Griekenland dan alleen de kust. Het zou een autorit van ongeveer 30 minuten zijn. Maar in Koronisía bestaat geen autoverhuur, geen taxicentrale of buslijn (blijkt er buiten de Griekse schoolvakanties wel te zijn; 1x per dag heen en 1x per dag terug). Eric gaat het eens vragen bij de taverna waar we gisteren gegeten hebben. Binnen 10 minuten is hij terug: de eigenaar gaat ons zelf wel even brengen want taxi’s, tsja die kosten toch alleen maar geld. Uiteindelijk blijkt dat niet de eigenaar van de taverne ons gaat brengen, maar hij heeft een Duitser die in Koronisía een huis heeft, heeft gecharterd om ons een ritje te geven. Torsten vindt dit geen probleem! In het begin voelen we ons wel wat bezwaard, maar hij lijkt het prima te vinden om ons op sleeptouw te nemen door Arta. Bovendien spreekt hij ook Engels, wat ik weer erg fijn vind. Deutsch sprechen is nicht mijn ding. Hij werkt zijn boodschappenlijstje af terwijl wij achter hem aan lopen en mooi alle bezienswaardigheden meepikken. Ook weet Torsten alle leuke winkeltjes voor groente&fruit, kaas, noten en brood. Wij pikken meteen wat lekker dingen mee. De mevrouw van de notenwinkel staat me een beetje aan te kijken en overlegd even met Torsten. Hij verstaat Grieks dus kan ons vertellen dat de dame mij wel ziet zitten als toekomstige schoondochter. Gelukkig spreekt Torsten ook Grieks en kan hij vertellen dat die andere man hier in haar winkel toch echt mijn man is.  

Arta is echt een prachtige stad. Toeristen hebben inderdaad geen invloed gehad en we zien alleen maar Grieken. Er zijn veel winkeltjes met elk hun eigen specialiteit en zonder alle toeristenprutsels. De inwoners hebben overal zo hun favoriete adresjes en dat geeft een leuke dynamiek. Het is ook een universiteitsstad en dat maakt weer dat er flink wat leven is op en om de pleintjes en terrasjes. Ik word heel erg blij van dit uitstapje! 

Op de terugweg legt Torsten ons meer uit over de Griekse gebruiken. Hij is journalist en heeft 7 jaar in Athene gewoond en gewerkt. Vandaar dat hij zich de taal ook eigen heeft gemaakt. Maar hij is ook oprecht geïnteresseerd in de geschiedenis en cultuur van de Grieken. En daar leren wij dan weer van! Het gebruik van Ouzo drinken komt ook ter sprake en we besluiten dit bij terugkomst in Koronisía maar meteen even in praktijk te brengen. Dus zo zitten we tegen 14:00 uur op een terrasje onder de schaduw van een oude boom met uitzicht op het blauwe water en strand aan de ouzo met mezze (kleine hapjes). Hoe goed is het leven….. 

’s Avonds wilden we nog een hapje gaan eten en Torsten vindt het leuk om mee te gaan. We gaan naar de andere taverna die het dorp rijk is. Torsten regelt dat we in de keuken mogen kijken naar wat de pot schaft. Verse garnalen (ze zwemmen nog in de emmer) en een dorade, Griekse salade (typische variant van Kreta) en natuurlijk pommes. Wij smullen en vergeten ondertussen niet te drinken. Veel, heel veel, te veel wijn en ouzo verdwijnt in onze buik. Om 2:00 uur hebben wij de boot weer gevonden en hopen dat Torsen op zijn fiets weer thuis is. 

De volgende dag zijn we een beetje brak. We besluiten dan toch nog maar een dagje te blijven en gaan als hoogtepunt van de dag even zwemmen. Het water is hier 27 graden dus echt fris is het niet bepaald. Verder doen we maar niks… Torsten komt in de middag even aangefietst om te kijken hoe wij er aan toe zijn en stelt tevreden vast dat we ons in dezelfde staat bevinden. Of we ’s avonds ook naar de traditionele, Griekse muziekavond komen? Ja, dat waren we al van plan en hebben we al moeten beloven aan de eigenaar van de taverna aan de haven. Maar geen ouzo spreken we af! Wel krijgen we nog even een sms-je van Torsten. Hij had ons uitgelegd dat we in het kerkje konden kijken al de kerkbel geluid werd. Dan was het geopend en kon je de schilderingen zien. En die wordt net deze middag geluid en had hij ook gehoord. Wij gaan dus meteen even binnen kijken. Erg indrukwekkend al die oude schilderingen. En met een ijsje in de hand lopen we weer terug naar de boot. 

We moesten om 21:00 uur aanwezig zijn voor de muziekavond had de eigenaar gezegd. Uiteindelijk denk ik dat rond 22:30 de eerste noten uit de gitaar en dwarsfluit kwamen. Maar ja, zo gaat dat hier. Het is wel heel bijzonder om de muziek te horen. Heeft ook flink wat Arabische invloeden. Het hele terras zit ook vol met Grieken! Inmiddels ben ik al flink moe en Torsten en Eric zijn ook wel een eindje klaar met de dag. We wachten het einde dus niet af, maar duiken redelijk op tijd het bedje in. 

Dan is de tijd van afscheid nemen daar. Koronisía heeft ons hart gestolen. Lieve mensen, ontzettend mooi en nog zo puur! We zouden het liefst iedereen aanraden om er naar toe te gaan, maar ja, dan wel maximaal 2 tegelijk… Eigenlijk heeft heel de Golf van Amvrakikós een speciaal plekje in ons hart gekregen. De natuur is zo prachtig, de stadjes zo rustig en de mensen nog gewoon lekker zichzelf. Het is echt even slikken en de pelikanen zwaaien ons uit als we koers zetten naar Preveza.  

Maar hé, zegt de trouwe lezer, waren jullie al niet in Preveza geweest? Ja zeker! Maar Preveza ligt zo lekker praktisch precies aan de nauwe doorgang tussen de binnenzee en de Ionische zee. We kunnen snel de zeilen hijsen en speren op het stadje af. Dit keer gaan we op een ander plekje liggen. Hoewel we nog steeds wat liggen deinen, liggen we stukken beter dan vorige keer. Uiteindelijk blijven we 2 nachten. We komen immers op een zondag aan en dan zijn de winkels niet geopend. De eerste avond gaan we toch even kijken of dat ene restaurantje nu echt zo leuk is en dat blijkt zo te zijn! Hoewel vele malen meer gewend aan buitenlandse gasten (er is zelfs een menukaart!) maakt de ober vriendelijk een praatje. En de sardientjes en lamskoteletjes van de gril zijn erg lekker.

 Op 27 juni moeten we dan vroeg op voor onze doen: 8:00 uur willen we de boot klaarmaken voor vertrek. De brug bij Lefkas Stad draait 1x per uur en wij willen de brug van 10:00 uur hebben. Het is 8 mijl, zo’n 1,5 uur varen. Nu gaan we expres voordat de wind werkelijk op gang komt, omdat het een smal kanaaltje moet zijn en met wind en golven geen pretje. Dus op de motor hobbelen we het kanaal bij Preveza uit en het kanaal bij Lefkas in. Heel blij dat we hier niet met veel wind zijn. Dit was een prima tip van een Fransman die we onderweg zijn tegengekomen. En hij heeft ons meer tips gegeven, dus als ze allemaal zo goed zijn…. 

In Lefkas Stad is een marina. Hoewel ik heel erg snak naar een fijne douche, heb ik daar toch geen EUR 53,- voor over. We gaan dus netjes aan de stadskade liggen. Voordeel is weer dat we lekker in de wind liggen. Dat maakt de temperatuur goed dragelijk. Omdat we nu ook lekker vroeg in het stadje zijn, maken we meteen even een rondwandeling. Eerlijk gezegd worden we er een beetje treurig van. Wat een drukte! Wat een lawaai! Wat een verkeer! Voordeel is wel dat er ook veel watersportzaakjes zijn en zelfs een echte RayMarine dealer (merk van al onze zeil-apparatuur aan boord). Onze originele RayMarine stuurautomaat is nog stuk (maar de nieuwe van marktplaats doet het geweldig!) en hier kunnen ze hem repareren. Eric huppelt gauw terug naar de boot om de stuurautomaat op te halen en hem af te geven bij deze mannen. We spreken af dat we het apparaat op vrijdagochtend weer kunnen komen ophalen. Dan kunnen wij ondertussen nog een mooi baaitje bezoeken! 

Terwijl Eric de techniek aan het afhandelen is, zoek ik even op internet of dat we nu werkelijk alles van Lefkas Stad hebben gezien. En na wat onderzoek vermoed ik dat we alleen de “praktische” wijk hebben gezien. Vanavond gaan we Lefkas Stad dus nog een kans geven….