40. Patras naar Galaxidhi

Zaterdag 22 juli is vertrekdag voor ons uit Patras. We betalen de haven en nemen afscheid van onze bakker. Ik wil graag op tijd weg om eventuele flinke wind voor te zijn. Deze wind wordt niet voorspeld maar we hebben al flink wat schuimkopjes op het water gezien in de week dat we in de haven lagen. Zodra we de haven uitdraaien komen we meteen onze eerste uitdaging tegen: De grootste hangbrug van de wereld. Er is een speciale procedure om hier onderdoor te mogen. Op 5 mijl voor de brug moet je de brugwacht oproepen via de marifoon. Zij vragen dan hoe hoog je bent en geven aan tussen welke pijlers je moet varen. Het is maar een smal stukje vaarwater en ook veel vrachtverkeer komt hier door. Klein dingetje is dat de haven van Patras op 4 mijl van de brug ligt en we dus eigenlijk al te laat zijn met onze oproep. Maar we gaan er van uit dat dit wel zal loslopen. En inderdaad! De brugwacht staat ons vriendelijk te woord, maar vraagt ons vooral om nog eens op te roepen als we de brug op 1 mijl genaderd zijn. Hij kan wel vast de pijlers doorgeven, zodat we onze koers meteen goed kunnen bepalen.  

Als we op 1 mijl genaderd zijn, blijken er geen bijzonderheden en kunnen we onze weg vervolgen. Alles op de motor want we hebben helemaal geen wind. Maar dat is ook wel fijn want ook al ZEGT de brugwacht dat we onder de brug doorpassen, het is toch altijd even spannend. Door het perspectief lijkt het namelijk nooit te passen. Uiteindelijk valt dat natuurlijk mee en met mast en al bereiken we de andere kant. Op weg naar Navpaktos. Dit is een stadje met een middeleeuwse haven en een groot kasteel. De haven zou heel klein zijn en dat is ie ook echt. Wij denken dat er maximaal 5 zeilschepen in zouden passen. Daarnaast liggen er nog wat kleine bootjes van locale vissers. Volgens de verhalen moet je echt geluk hebben om hier een plekje te vinden en dan is het vaak erg krap en een kleine chaos omdat je hier je anker uit moet gooien. Omdat de haven zo klein is, kun je bijna niet anders dan je anker op een ander anker gooien. Als wij binnenvaren is er nog voldoende plek, dus hebben we geluk. Maar we besluiten om hier toch niet te gaan liggen, we gaan buiten voor anker. Dan liggen we lekker ruim en hoeven we niet de hele tijd ons anker te bewaken. Dus naar buiten varen, anker uit en we liggen prima! 

Het is net middag, dus hebben we vandaag nog alle tijd om het stadje met kasteel te gaan bekijken. De bijboot wordt te water gelaten en we zijn op weg naar de kant. Het is wel warm, maar doordat we regelmatig in de schaduw kunnen lopen, valt het toch mee. We lopen flink omhoog naar het kasteel. Het uitzicht is geweldig en daar is ook een terrasje waar ze koude cola verkopen!  

Eenmaal weer op de boot kijken we even op internet. We hebben allemaal aanplakbiljetten gezien in het stadje en gaan eens even uitzoeken wat het precies is. Het blijkt een mountainbiketocht te zijn in de Griekse competitie. Het parcours loopt via een bospad, over kasseienwegen en dwars door het kasteel zelf. Het parcours is 4 km en de deelnemers moeten dit meerdere malen afleggen. Leuk om te kijken dus….. wij weer met de bijboot naar de kant en weer de klim naar het kasteel. Daar vinden we een stoepje in de schaduw en bekijken zo rustig alle deelnemers en Eric beoordeelt meteen even de kwaliteit van de fietsen. Na een uurtje hebben we genoeg gezien en dalen weer af naar de Sunrise. 

’s Avonds is de prijsuitreiking en we denken dat het leuk is om daar ook even te kijken. Dat valt een beetje tegen. Het is wel druk in de kleine haven waar de uitreiking plaatsvindt, maar natuurlijk is alles in het Grieks en dan gaat er toch een hoop aan je voorbij. Na een wijntje besluiten we dat terras Sunrise ook prima is en varen terug. We zijn benieuwd of we nog deining krijgen, maar we liggen rustig op ons plekje en slapen dus prima achter ons anker. 

De volgende dag gaat op tijd het anker eruit. We gaan naar Trizonia. Dit is een eilandje net voor de kust van het vaste land. We horen er gemengde verhalen over. Het zou een botenkerkhof zijn of een heel relaxed eilandje. We besluiten om te gaan kijken en dan zelf een conclusie te trekken. Als het niet bevalt kunnen we altijd verder. 

Op Trizonia is weer een haven die ooit gebouwd is en waar nu niemand toezicht meer op houdt. Dat hebben we natuurlijk ook al meegemaakt in Argostoli en toen is het ons goed bevallen. Als we aankomen zien we dat de meeste plekken in de haven al bezet zijn, maar aan 1 kade is nog best een plekje. We vragen aan een Griekse man of we daar mogen liggen en dat is prima. Hij helpt ons meteen door een lijntje aan te pakken. Anker uit en na wat rommelen liggen we goed. Eric gaat meteen even op onderzoek uit, want er zou een gezonken schip in de haven moeten liggen. Dat schip blijkt makkelijk te vinden!  

We liggen hier echt goed beschermt tegen wind en golven, dus we slapen prima. Ik heb bedacht dat als we in de haven een plekje kunnen vinden waar we langszij kunnen aanleggen ipv met ons anker, dat we misschien vanuit hier naar Delphi kunnen gaan. We willen graag deze opgravingen gaan bekijken en het is wel fijn als we ons die dag geen zorgen hoeven maken over onze boot. Aan het anker vinden we toch nog een beetje spannend om de boot lang alleen te laten. Niet zozeer dat ons anker niet zou houden, maar als een buurman het anker eruit vist of een nieuwe buurman parkeert niet zo netjes in dan zijn we liever aan boord of in de buurt. 

We besluiten dus, dat als deze ochtend iemand langs de kade weggaat dat we de Sunrise verplaatsen in de haven. Uiteindelijk onderzoekt Eric even de kade en constateert dat dit eigenlijk gewoon een drijvend dorp is. Deze mensen gaan helemaal nergens heen, die wonen hier gewoon. Maar in een hoekje is nog precies 1 plekje. We twijfelen dus niet langer, we halen het anker op en gaan in het hoekje liggen. En daar liggen we perfect! We liggen precies tussen allemaal boten die de komende 100 jaar niet gaan bewegen, en zonder ons anker dus ook dat is geen risico. Tijd om uit te zoeken hoe we precies in Delphi kunnen komen. Na wat rondvragen, bellen en mailen met de Griekse busdienst en natuurlijk internet komen we tot de conclusie dat het prima te doen is. Eerst met het pontje van het eiland naar het vaste land. Dan de bus naar Itea en daar overstappen op de bus naar Delphi. In 2 uurtjes (incl. wat overstaptijd) zouden we in Delphi moeten zijn. In de avond maken we nog een wandeling over het eiland. De moeite waard! Als we terug komen is onze vishengel van de boot verdwenen. Eric had net in Patras mooie steuntjes gemaakt zodat hij een tonijn kon gaan vangen terwijl we aan het varen waren. En nu is dat steuntje dus leeg. Eric vindt zichzelf heel stom omdat hij de hengel (die gewoon los in de steun zat) was vergeten op te bergen. Ik vind het vooral belachelijk dat er iemand gewoon niet met zijn tengels van andermans spullen af kan blijven….. We hebben nu nog 1 hengel, dus de tonijn is nog niet afgeschreven. 

En dan komt er een jongen langs op zijn fietsje (nee, niet om de hengel terug te brengen). Dat gebeurt hier dagelijks. We krijgen dan een flyer van het restaurant door wie hij / zij op pad gestuurd is. Er zijn hier maar 4 restaurants en het lijkt wel of ze een schema hebben, want er komt elke dag maar 1 flyer bij ons aan boord. Maar deze jongen komt een blaadje brengen van een hotel. Nou hebben we geen hotel nodig, want we hebben de Sunrise en die ligt op een superplekje. Maar ik zie het teken van een douche staan. Het zou toch niet….het kan toch niet….ze zullen toch niet???? Ik moet het even verwerken en ben dus te laat om het te vragen. Maar de jongen moet een keer terugkomen, dus ik zet Eric op de uitkijk. Die is zo zenuwachtig dat hij eerst nog de verkeerde jongen op fiets aanspreekt, maar herstelt zijn actie netjes. Dan komt de flyerjongen en inderdaad, je kunt douchen bij het hotel. Stel je voor een ECHTE douche! Dat is wel 1,5 maand geleden. Op de boot gaat  prima en de beloofde douche in de haven van Patras was er niet (in ieder geval kreeg ik er geen water uit). Dus die avond stel ik uiterst zorgvuldig een super-verwenpakket-voor-onder-de-douche samen. Alle potjes en crèmepjes mee, op naar die douche! En het blijkt ook een heel nette, ruime douche te zijn. Ik waarschuw de mevrouw-van-het-hotel al dat het even kan duren, maar dat is geen probleem. We betalen EUR 3,- pp en dat zijn de beste euro’s die we afgelopen dagen hebben uitgegeven.

Uiteindelijk gaan we de 26 ste juli naar Delphi. Om 8:30 uur hebben we het pontje en om 9:15 uur de bus naar Itea en om 11:15 uur staan we in Delphi. Alles volgens het boekje gegaan! En dan kan de bezichtiging beginnen. Wat ontzettend mooi hier! Ze hebben ook echt wat moeite gedaan om je een goede indruk te geven van hoe het eens geweest is hier; het middelpunt van de aarde volgens de oude Grieken. En natuurlijk raadplegen wij het orakel even in de tempel van Apollo. Op dit moment hebben we nog geen antwoord ontvangen, maar ja, we waren ook niet alleen dus we wachten het even geduldig af. Eigenlijk zouden we de bus om 13:00 uur terug willen hebben, anders moeten we tot 20:00 uur wachten. Maar we vinden het zo zonde om hier alles af te raffelen, dat we besluiten dan maar die late bus terug te nemen. We lopen rond en bekijken alles goed. Dan wandelen we nog naar een andere opgraving, zo’n 500 meter verderop. Ook het museum onderzoeken we grondig (airco!!!). Dan lopen we naar het stadje Delphi en gaan daar even zitten voor een late lunch. Om 15:15 uur gaat er een bus terug naar Itea. We besluiten die te nemen en dan in Itea te wachten op die late en laatste bus terug naar Trizonia. In Itea is een haven en die wordt door iedereen afgeraden om te bezoeken. De stad zou verschrikkelijk zijn; verlaten en vol graffiti. Nou, dan hebben wij even tijd om dat eens te gaan onderzoeken. Want eigenlijk zou het natuurlijk veel handiger zijn om vanuit Itea Delphi te bezoeken. Dan hoef je maar 1 korte busrit te maken en dan ben je er al.  

En wij vinden Itea dus leuk! Nee, het is een pittoresk Grieks stadje en als je bijvoorbeeld maar 1 week een boot gehuurd hebt, zou ik hier zeker niet perse naar toe willen (tenzij dus om Delphi te bezoeken). Maar ze hebben een leuke boulevard met allemaal eettentjes. Van modern tot wat authentieker. Het kiezelstrand strekt zich kilometers uit en daar kun je prima langs wandelen. Er is ook een mooie ijssalon en daar nemen we natuurlijk een ijsco. Als we tevreden ons ijsje aan het oplepelen zijn, komt een serveerster langs met enorme wafels met ijs, slagroom, saus en vruchten. Nu kijkt Eric een beetje beteuterd naar zijn, voorheen geweldige, ijsco. Om het een beetje goed te maken besluiten we met de boot Itea te gaan bezoeken. We vinden het stadje leuk, het ligt op de route en dan kan Eric alsnog zijn wafel gaan proeven. 

 

De bus terug vertrekt mooi op tijd en na 1,5 uur zijn we weer bij de vertrekplaats van het pontje. We zien helaas het pontje net in de verte wegvaren. Hè, nu moeten we nog een uur wachten. En echt jammer, want volgens het schema dat er bij de vertrekplaats hangt, zouden we het pontje eigenlijk precies gehaald hebben. En waar wij dan berusten in ons lot, doet een Griekse dame die samen met ons is uitgestapt dat zeker niet. Binnen een mum van tijd hangt ze aan de telefoon en is duidelijk not-amused. Ze wijst op de vertrektijden en geeft degene aan de andere kant van de lijn er van langs. Na 3 minuten hangt ze op. Wij hebben geen idee wat er gezegd is, maar heel veel vertrouwen in deze dame. En niet ten onrechte! Binnen 5 minuten komt het pontje weer aanzetten. De dame begint hem flink de les te lezen en wij glippen vlug aan boord. De hele reis (ongeveer 10 minuten) gaat het door en wij zitten rustig in een hoekje, helemaal blij met onze Griekse heldin. Uiteindelijk zijn we dan toch niet heel laat terug op de boot. 

De volgende dag waait het flink en besluiten we nog een dagje te blijven liggen. Buiten is het windkracht 7, in de haven krijgen we af en toe een vlaagje van windkracht 4, maar is het verder heel rustig. We liggen dus prima voor vandaag. Maar er is weinig te doen op het eiland en we willen eigenlijk ook graag verder. Dus de volgende dag, vrijdag 28 juli, gaan we toch vertrekken. Het zou nog steeds flink kunnen waaien, windkracht 5, maar vooral in de latere middag en dan van achteren, dus goed te doen. We gaan dus op tijd weg. Meteen hebben we al windkracht 5, maar gelukkig wel van achteren. Rustig aan loopt de wind verder op en tikken we zelfs windkracht 7 aan. Waarom heb ik dat toch altijd? Waarom zo hard? Ik vind het echt niet leuk, maar voordeel is dat we nu wel extra snel in Itea zijn. We wilden eigenlijk eerst naar een haventje in de buurt van Itea, maar gezien de wind liggen we nu liever in een echte haven, waar we zonder anker kunnen aanleggen.  

Gelukkig is er plaats en we worden meteen fijn geholpen door onze Franse buurman met aanleggen. Ondanks de flinke wind, legt Eric keurig aan en liggen we snel vast. Fijn!!! Het gaat nog wat harder waaien, dus mooi dat we al veilig aan de kant liggen. Kan ik meteen even wat boodschappen doen. Want op Trizonia zelf was alleen een heel kleine mini-market. Je kon wel met het pontje oversteken en in dat stadje was een wat grotere supermarkt, maar hier in Itea heb je weer echt ruime keuze. En natuurlijk moeten we die wafels met ijs gaan proberen! 

In de hele haven is geen water te krijgen, behalve bij onze boot. Hebben we weer geluk mee, want in Trizonia lagen we bij bomen en met de wind zijn er veel takjes en zand op de boot gewaaid. Kunnen we mooi even afspoelen. En dan de tanks weer bijvullen. We hebben geleerd om altijd de watertanks bij te vullen als het kan. Je weet nooit waar de volgende mogelijkheid weer zal zijn. Hoewel het me in Griekenland alles meevalt. Ik had gedacht dat het schaarser zou zijn.

 

Er wordt flinke wind voorspeld de komende dagen, dus wij blijven hier lekker liggen in Itea. En dat blijkt ook een goede keuze. Maandagavond en dinsdag komt er flinke wind over de bergen en op ons plekje liggen we prima. Met de wind is het ook meteen iets koeler en we liggen erg dicht bij een strandje, dus we kunnen ook even lekker zwemmen. 

Woensdag 2 augustus zijn de condities weer prima om verder te gaan. We hebben een bezoek aan Galaxidhi gepland; een flinke tocht van 4 mijl verderop. Wel wind tegen, dus we motoren een klein uurtje en zijn dan op onze bestemming. De vriendelijke soort-van-havenmeester staat al klaar om ons touwtje op te vangen. We hebben een mooi plekje en gaan dadelijk het stadje verkennen. 

Inmiddels weten we niet meer zo zeker of we nog het Korinth Kanaal door zullen gaan. Daarachter is in juli en augustus heel vaak, harde wind. En ik ben dat een beetje zat. Dus misschien verkennen we de Golf van Korinth wel extra goed en gaan dan rustig terug richting de Ionische Eilanden (Zakinthos, Korfoe, Lefkas etc.). We bekijken het rustig per dag.