Laatste dagen in Roccella en eerste dagen weer op Nederlandse bodem: We hebben de laatste tijd weer flink wat “Oh nee…” en “Oh ja…”-momenten gekend. Verbazing over leuke of minder leuke momenten, feiten, gebeurtenissen of ontmoetingen. Natuurlijk wil ik die best met jullie delen.
Oh nee…
Het is al weer onze laatste BBQ van dit jaar in de haven van Roccella. Eric heeft besloten dat dit (tijdelijke) afscheid met flair moet gebeuren. Hij wil een enorme t-bone-steak scoren bij de slager. Een stuk vlees dat deze afscheidsbbq waardig is. En zo geschiede….. De slager is al onder de indruk als Eric aangeeft hoe groot het stuk vlees mag zijn dat hij mag afhakken. En vanaf dat moment oogst hij alleen maar respect van andere mannen en ongeloof van andere vrouwen met zijn prijs-stuk-vlees. De halve BBQ wordt onmiddellijk vrijgemaakt, want dit moeten ze toch eens zien. Omdat geen tang sterk genoeg is om deze halve koe om te draaien, moet Eric dit met zijn handjes doen. Best warm, maar zeker de moeite waard. Ook het inschatten van de garingstijd blijkt best een uitdaging. Maar ja, even terug op het vuur moet toch kunnen. En dan kunnen wij ons ongans eten aan vlees. Nee, we gaan deze laatste BBQ niet snel vergeten.
Halve koe op de BBQ
Oh nee…
Daar gaat de wekker. We moeten op tijd op. Vannacht heeft het een beetje geregend, dus Eric heeft alvast de grote doos die als bagage meegaat in de auto gezet. Als we dan werkelijk afscheid nemen van onze Sunrise, is het weer droog. We zeggen stil gedag en wensen onze boot een fijne winter in deze mooie haven. Er zijn een heleboel mensen in de haven die beloofd hebben om een oogje op de Sunrise te houden en dat geeft wel vertrouwen.
Onze reis verloopt prima. Het waait flink en het vliegtuig heeft even vertraging, maar iets voor 13:00 uur landen we op vliegveld Weeze in Duitsland. Omdat we geen transfers of iets dergelijks naar Nederland hebben kunnen ontdekken, die acceptabel zijn in kosten of tijd, hebben we een auto gehuurd. De weekhuurprijs was prima en dan brengen we de huurauto weer terug naar Weeze. We kunnen dan de auto van mama lenen, dus dat is goed geregeld. We hebben een kleine auto gevraagd en krijgen een Fiat500. Eric wordt een beetje zenuwachtig omdat hij denkt dat onze doos daar wellicht niet in pas (samen met de gitaar, 2 sporttassen, laptoptas en rugzak). Maar dan blijkt het een Fiat500L te zijn. En die “L” maakt zijn naam meer dan waar. In de enorme binnenruimte van deze bijna nieuwe auto verdwijnt onze bagage gewoon. Top! We zoeven mooi naar ons chalet (lees stacaravan).
Oh nee…
We zijn net op weg en dan ziet Eric een enorme steen op hem afkomen terwijl we op de snelweg rijden. PATS! Op de raam van onze fijne wagen. Eric schrikt, maar ik krijg bijna een hartverzakking want ik zag die steen niet aankomen. Gelukkig houdt de raam het, maar wel met een ster in de ruit. Balen!
Oh ja….
Maar die schade biedt ook weer een kans. We zijn niet verzekerd voor glasschade via de autoverhuurder. We hebben namelijk een huurauto-verzekering afgesloten. Dan betaal je per jaar een premie. Je kunt dat jaar zoveel auto’s huren als je wilt, je hebt nooit extra verzekeringen nodig om volledig verzekerd te zijn. Scheelt heel veel geld, dat kan ik je wel vertellen. Eigenlijk heb je zo’n verzekering er na 1 weekje auto huren al weer uit. Maar we hebben tot nu toe nooit schade gehad (in Italië is “schade” sowieso een woord dat ze niet heel duidelijk op het netvlies hebben). Kunnen we dus mooi de verzekering en de service die hier verleend wordt eens testen. Dat doe ik liever met een gevalletje-ruitschade dan met een gevalletje-complete-auto-in-de-prak. Ben dus heel benieuwd.
Oh ja…
Dan zijn we weer in Nederland. En wat is Nederland eigenlijk toch een mooi land! We genieten in het herfstzonnetje van onze tochten langs de weides, bossen en woonwijken. Met al dat geweld van de Griekse Goden en Italiaanse Bergen vergeten weten we wel eens dat Nederland hier absoluut niet voor onder doet. We herontdekken ons eigen landje!
Filmpje van onze nieuwe buurman: 20171027 Specht
Oh ja…
Wat hebben we het gemist! Hagelslag (puur van de Appie), Muisjes (liefst blauw, want Eric is natuurlijk een echte vent), Super-bruin-brood (ook van de Appie), Worstenbroodjes (van de bakker), Karnemelk (met een beetje siroop), Speculaas (pepernoten, speculaasbrokken of koekjes maakt niet uit), Piccalilly, Oude kaas, Echt-lekkere-appeltaart….. Nee, geen pindakaas. In Griekenland verkochten ze bij de supermarktketen AB gewoon Calvé Pindakaas. Zelfde etiket alleen veel Griekse lettertjes.
Oh nee….
Wat hebben we toch veel spullen! Als we weer geconfronteerd worden met onze dozen met huisraad kijken we een beetje bedremmeld naar die berg. Wat zit daar in hemelsnaam toch allemaal in? En waarom dachten wij dat ooit nodig te hebben? We hebben al heel erg flink opgeruimd toen we de dozen inpakten, maar wij vinden niet dat je er dat aan af kan zien. Poeh, we hoeven hier gelukkig niet te lang naar te kijken want we worden er een beetje ongelukkig van.
Oh ja…
We moeten weer sokken en schoenen aan. Klinkt gek, maar dit is voor mij wel een symbool voor terug zijn in Nederland. Zo gauw wij op de boot stappen, stappen we rond op blote voeten. Natuurlijk glip je vlug in een slipper of sandaal als je de kant weer op stapt en wat verder weg moet of over wat oncomfortabel terrein moet, maar dan heb je nog steeds blote voeten. De eerste dagen vergeet ik constant om sokken aan te doen. Wil ik weer in mijn gympies stappen; shit! Geen sokken. En dat dan een keer of 50. Eric wordt er een beetje gek van.
Oh ja…
Statiegeld! Ik kom er na 2 weken achter dat ik de plastic flessen moet bewaren om opnieuw in te leveren. Alle colaflessen zijn tot nu toe in de plastic / afvalbak verdwenen. Werkelijk geen moment meer bij stil gestaan! En dat terwijl Eric en ik ons juist veel bewuster zijn geworden van afvalscheiding en gevolgen van afval voor het milieu. Statiegeld is best een goed middel voor het recyclen, dus…..
Gitaar spelen met Peter in Roccella
Oh ja…
Wat een ruimte in de caravan! We spreken onze overbuurman op het vakantiepark. Hij zit hier 6 weken omdat zijn woning momenteel verbouwd wordt. Met zijn vrouw en kind bewoond hij de caravan schuin tegenover ons. Zijn ogen worden even heel groot als wij vertellen dat we hier 5 maanden zullen zitten. Dat vindt hij erg dapper, want het is toch wel erg klein. Nu worden onze ogen groot: Klein??? We hebben hier dubbel vloeroppervlak, een wc die automatisch doorspoelt, een douche waar je met 2 stappen onder staat, constant goede wifi, een bed waar je niet over de ander hoeft uit te kruipen maar gewoon makkelijk uit kan stappen, een centrale verwarming (hoewel we daar dan wel weer weinig behoefte aan hadden in Roccella), 4-pitten gasfornuis en een koelkast met een deurtje waar je niet alles uit hoeft te laden als je – natuurlijk- het alleronderste uit de koeling moet hebben. En, Oh nee…, toch missen wij onze Sunrise heel erg!