49. Effe op bezoek in Gran Canaria

We hebben het Nederlandse leventje, met enige aanpassingen, weer zo’n beetje opgepakt. Eric is hard aan het werk bij zijn oude baas en ik heb een carrière-switch gemaakt: huisvrouw. Volgens Eric ben ik hier niet heel erg geschikt voor, maar we zijn beiden elke dag flink in de weer, dus de tijd vliegt voorbij! Inmiddels wonen we dan ook weer 2 maanden in onze caravan en ons reizigersbloed begint wat te kriebelen. Op internet heb ik een erg mooi huisje gezien met een flink groter vloeroppervlak, open haard, wasmachine / droger en diepvriesje. Dus… in de eerste dagen van 2018 gaan we nog even 8 km verderop wonen. We verheugen ons er ontzettend op!

En dan bellen begin december Stijn & Yvet, onze vrienden die ook een zeilreis aan het maken zijn. Ze zijn in juni dit jaar vertrokken en liggen nu op Lanzarote. Nog wel, want ze vertellen dat ze over een paar uurtjes op weg gaan naar Las Palmas op Gran Canaria. Het plan is om daar een paar weekjes te blijven. Ze willen wat technische aanpassingen aan hun boot (laten) doen en daar is Las Palmas een prima plek voor. Deze haven staat bekend om de goede verkrijgbaarheid van zeilspulletjes en ervaren monteurs. En als ze dan toch een paar weken op dezelfde plek liggen….. Voordat ze deze zin af kunnen maken, zitten Eric en ik al op internet. We vergelijken vlug de opties en binnen 5 minuten zijn we weer passagiers van Mr. Ryan-Air en staat er een autootje gereserveerd op Las Palmas Airport op 13 december. Wij gaan onze vrienden weer opzoeken en helemaal bijkletsen! Whoepie!!!

En dan heb ik nog ongeveer een week om te zorgen dat we ook wat spulletjes hebben om mee te nemen naar Gran Canaria. Al onze zomerkleding, – schoeisel en zonnebrand ligt op de Sunrise in Zuid-Italië. Als huisvrouw blijkt het dus ook erg belangrijk dat je goed kunt shoppen op internet. In de Nederlandse winkels is immers geen slipper meer te bekennen. De dag voor vertrek pik ik dan ook nog net de laatste bestellingen op en zijn onze koffertjes gepakt. Op verzoek van Stijn, nemen we ook nog een pakje voor hen mee. We zijn er klaar voor!

De ochtend van vertrek worstelen we ons in de ochtendspits met sneeuw naast de wegen en regen op onze ruiten door Antwerpen en Brussel naar Charleroi Airport. Met een file van 45 minuten is het nog even spannend, maar uiteindelijk zijn we mooi op tijd op het vliegveld. Zelfs 20 minuten voor de geplande tijd landen we op Gran Canaria.

Het jasje kan meteen uit en de zonnebril op, dit is weer helemaal lekker. Eric haalt de sleutel van ons autootje op. Er blijkt een Fiat500 voor ons klaar te staan. De vorige bestuurders lijken echter niet heel goede te zijn geweest. Erg veel schade op deze arme auto. En dan blijkt dat we zelf foto’s moeten maken van de schades, zodat we “bewijslast” hebben bij het inleveren van de auto. Beetje vreemd, want het is natuurlijk moeilijk aan te tonen dat we de foto’s bij het ophalen hebben gemaakt en niet na bijvoorbeeld een botsing met een paaltje. Maar goed: mijn Eric is een echte kwaliteitsman, dus krijgt de Fiat500 een fotosessie als nooit tevoren. En dan kunnen we op weg naar de haven van Las Palmas.

Dachten we…. We zijn net 2 minuten op weg als er een lampje op het dashboard gaat branden. Bovendien trilt het stuur flink bij een iets hogere snelheid. We nemen geen risico: we draaien om, terug naar de verhuurder. Die is erg in de war, want hij denkt dat we de auto komen inleveren. Maar dan snapt hij het probleem en krijgen we een andere auto. Weer een Fiat500, weer een fotosessie. En dan zijn we echt los!

Als we bij de haven aankomen, zien we daar 4 bruine beentjes en 2 bruine koppies staan stralen. Daar moeten we zijn! We vliegen de auto uit voor een paar dikke knuffels. Wat een geluk dat we elkaar zo makkelijk kunnen opzoeken; echt een (toch) onverwacht cadeau!

Met de parkeerkaart die Stijn 1,5 uur van zijn leven heeft gekost, maar wel heel voordelig en makkelijk is, komen we het haventerrein op. We wiebelen als vanouds een beetje op de steiger en als we na 1 minuutje bij de Amuse aankomen, zijn we al weer helemaal gewend aan het leven op de boot. De Amuse ligt er prachtig bij. Ook deze boot heeft geen klagen over aandacht en liefde van de eigenaren. Maar heel lang blijven we niet kijken. We duiken naar binnen en de bubbels gaan open. Hier moet op gedronken worden. Er staat ook al een lekker hapje klaar en de billen komen pas weer van de bank als het tijd is om naar bed te gaan. Zoveel te vertellen….

Omdat Eric en ik al diverse malen op Gran Canaria zijn geweest, zijn we gebombardeerd tot reisgids. Voor deze eerste verkenningsdag rijden we naar Puerto Mogan en dan naar Mogan. We lopen wat rond in het Venetië van Gran Canaria (erg optimistische benaming) en rijden dan via Pasito Blanco weer terug. Achteraf besef ik dat, hoewel we alle vier al heel wat havens hebben gezien afgelopen tijd, we vandaag toch zo’n 3 havens bekeken hebben. Alleen dan met de auto.

En die auto is prima om even langs Lidl te gaan. Ook van Stijn en Yvet is dit de favoriete winkel. De Lidl van Las Palmas is een pracht-exemplaar: heel ruim opgezet met een groot assortiment. Yvet was al voorbereid en heeft een mooi boodschappenlijstje gemaakt. Een indrukwekkende berg boodschappen is het resultaat van een half uurtje Lidl-en. Niet alleen voor in de voorraad op de Amuse, maar ook een respectabele tas om ons 4-en de komende dagen in leven te houden. Op de Sunrise hebben we een waterfilter geïnstalleerd en drinken we uit onze watertanks. Stijn en Yvet hebben ervoor gekozen om water uit flessen te drinken. En dat heeft het Fiatje ook geweten. Vier paar billen, al de boodschappen en flink wat liters water…. arm wagentje!

Op vrijdagochtend komt de man die een bimini (zonnedoek) voor de Amuse komt maken. Natuurlijk moet de afgesproken tijd met een Spaanse twist worden gezien. Dat is geen probleem, want we hebben genoeg te doen. Zeilvrienden die iets verder aan de steiger liggen komen nog vlug een kopje koffie drinken. Ze vertrekken vandaag naar La Gomera, Kaapverden en “de overkant”. Die “5 minuutjes” lopen iets uit, maar dan worden de trossen losgegooid en zijn ze op weg. Eric en Stijn houden zich de rest van de dag bezig met technische vraagstukken, terwijl Yvet en ik ons bezighouden met belangrijkere zaken: shoppen! We zien een winkel vol met Spaanse hammen. Even binnen snuffelen en meteen krijgen we een plakje ham aangeboden. Echt superlekker! Blijkt ook een hammetje te zijn van EUR 239,50 per kilo. Toch maar niet meegenomen. Bij een warenhuis moeten we chocoladekoekjes proeven en dan hebben we inmiddels al flink wat kilometers gelopen. Tijd voor een borrel aan boord. Rond 18:30 uur voegen Fred (Zweed) en Grete (Deense) zich bij ons. Wij kennen hen nog van onze vorige winterhaven op Sicilië. Toen Stijn en Yvet vorig jaar bij ons op bezoek waren, hebben zij de crew van de Sans Peur ook ontmoet.

Vrijdagavond is paella-avond in de haven. We hebben een reservering om 20:00 uur en dan zitten we ook mooi op ons plekje. Paella hoort echt bij Spanje en we laten hem dan ook goed smaken. Afgesloten met nog een borreltje op de Amuse is de avond al weer voorbij.

Zaterdag is het weer tijd om met de auto op pad te gaan. Het symbool van Gran Canaria is een rots: Rock Nublo. Als we via kleine wegen in het binnenland omhoog kronkelen naar de Rock hangt er steeds meer mist. We besluiten de laatste 30 minuten niet meer omhoog te rijden, maar af te draaien naar de badplaats Maspolomas. Daar zijn mooie duinen en die kunnen we dan ook daadwerkelijk zien. Bovendien weten Eric en ik daar nog een lekker restaurant voor de lunch. Het blijkt nog steeds een aanrader en we smikkelen van onze hapjes. Daarna nog een vlugge wandeling door de duinen, een ijsje (natuurlijk) en weer op weg naar Las Palmas. Nog net tijd voor een spelletje voor we op weg gaan naar Fred en Grete.

We zijn uitgenodigd voor een borrel met een hapje. Als we aankomen op de Sans Peur blijkt er een complete maaltijd aan hapjes en zelfgemaakte Glögg (een soort Zweeds gluwein). We eten onze buikjes rond en besluiten rond 21:30 uur dat het mooi geweest is. En dan blijkt dat een beetje alcohol niet alleen iets met je gezichtsvermogen doet, maar dat ook je oren er onder te lijden hebben. Het blijkt namelijk ontzettend hard te regenen. We denken er over om nog heel even te blijven schuilen, maar onze gastheer is al doorgerend om de poort voor ons open te doen. Per steiger is er een poort. Je krijgt een pasje om de poort open te maken, maar alleen de poort van jouw steiger. Dan kunnen wij niet achter blijven, dus rennen we achter hem aan. Helemaal doorweekt komen we op de boot aan. En dat van zo’n klein stukje….

Als we wat zijn uitgedruppeld blijkt dat zowel Yvet als ik de rugzak op de Sans Peur hebben laten staan. En omdat de poort (van de andere steiger) op slot zit, kunnen wij niet even terugrennen. Al onze telefoons zitten in de tassen. Hmmmm…. Morgen moeten Eric en ik weer terug naar Nederland en natuurlijk zitten onze paspoorten ed. ook in de tas. Hoe lossen we dit op? Nou, we sturen Eric naar buiten, naar het puntje van de Amuse om te roepen naar de Sans Peur. En warempel, Eric wordt gehoord en komt binnen 10 minuten terug aan boord met onze tassen. Erg fijn!

Zoals gezegd is zondag al weer de laatste dag van ons bezoek. We willen rond 14:00 uur richting het vliegveld. Tijd genoeg dus om nog rustig te ontbijten, thee leuten, spelletje spelen, Lidl bezoeken voor een laatste boodschap en kaasje om mee naar Nederland te smokkelen en een lekkere lunch. Maar dan moeten we toch echt afscheid nemen. En dat is dan weer BAH!

We worden uitgezwaaid door 4 bruine beentje en 2 bruine koppies en rijden terug naar het vliegveld. Auto inleveren gaat zonder problemen, dus de fotosessie hoeven we niet te laten zien. Met een uurtje vertraging, vertrekken we weer naar het koude, natte Nederland.

Statistieken 5 dagen Amuse:
Aantal mijlen gezeild	0
Aantal keer Qwirkle gespeeld	8
Aantal koppen thee totaal	82,5
Aantal flessen wijn	Net iets meer dan 3
Aantal stuks fruit	28
Aantal uren luieren in de zon	0,5
Aantal uren bijkletsen	53
Aantal dagen genoten	5